Terug naar de Hongerspelen

(Recensie voor www.fantasywereld.nl)

Niet vernieuwend, maar veel nostalgie
In De hongerspelen is Haymitch een verbitterde alcoholist, waardoor je van tevoren wel weet dat dit verhaal geen vrolijke afloop kent. Doordat we het verhaal van Haymitch al in grote lijnen kennen, is het extra knap dat het Suzanne Collins tóch weer is gelukt om een interessant verhaal neer te zetten. De hele aanloop naar de Spelen kennen we natuurlijk uit de vorige boeken, dus vernieuwend is het allemaal niet, maar bij de fans zal het zeker nostalgische gevoelens oproepen. Ook worden er verschillende personages geïntroduceerd die later in de tijdlijn een belangrijke rol spelen.

Haymitch zelf is een verrassend sociale jongen die de hoop niet zomaar opgeeft. De ommezwaai naar hoe we hem later kennen, is dan ook groot, waardoor er constant een donkere wolk boven het boek hangt: je wéét dat het allemaal enorm misgaat, dat de drank daarna nog zijn enige houvast is. Dat maakt het een triest verhaal.

Makkelijk van vertrouwen
Dageraad boven de boete heeft (gelukkig) een andere insteek dan de andere boeken. In plaats van weer op het overleven van de arena te focussen, is het Haymitch’ hoofddoel om de spelen te saboteren. Natuurlijk gebeurt dat wel vanuit de arena, dus hij krijgt natuurlijk genoeg voor zijn kiezen om het boek spannend te houden. Het grootste deel van de tijd voert hij die taak alleen uit, hoewel hij af en toe wel gezelschap krijgt van andere personages.

Vanaf het begin botst hij met twee van zijn districtgenoten en het is mooi om te zien hoe ze anders naar elkaar gaan kijken en hoe er vriendschap en steeds meer vertrouwen ontstaat. Tegelijk vond ik het thema ‘vertrouwen’ wel wat te optimistisch neergezet in dit boek. Waar iedereen elkaar in De hongerspelen wantrouwde, vertrouwt iedereen elkaar nu bijna blindelings. Het is ‘De beroeps’ tegen de rest – terwijl die laatste groep zich uiteindelijk ook tegen elkaar zal moeten keren. Wat dat betreft vond ik dat ze allemaal erg lief met elkaar omgingen en deed het gebrek aan zowel zelfbehoud als wantrouwen wel wat af aan de geloofwaardigheid.

Conclusie
Suzanne Collins heeft met Dageraad boven de boete weer een typisch Hongerspelen-verhaal neergezet, vol moeilijke keuzes, vindingrijkheid en gruwelijke sterfscènes. Hoewel ik door het verhaal heen raasde, had ik alleen niet het idee dat het boek echt iets toevoegde. Het bouwt verder niet voort op de wereld die al in de eerdere boeken is neergezet en als je het boek niet leest, zul je qua grote lijnen niets missen. Dat neemt echter niet weg dat het voor de fans een leuke toevoeging is. Het verhaal wist me dan niet van mijn sokken te blazen, maar ik heb me ook geen moment verveeld.