Een van de beste series van het moment

(Recensie voor www.fantasywereld.nl)

De Voddenraperkoning is het tweede deel van de Sword Catcher-serie, geschreven door Cassandra Clare. Na verscheidene boeken voor jongeren te hebben geschreven, is deze serie bestemd voor een ouder publiek. In Zwaardvanger beschreef ze al een uitgebreide wereld met een goed uitgewerkt politiek landschap, magische en andere fantastische aspecten en romances die diep in het verhaal geworteld zijn en veel meer zijn dan “een romantisch sausje” omdat romantasy op dit moment nu eenmaal in is.

Nasleep van de tragedie waarmee De zwaardvanger eindigde
Net als in het vorige deel, is de opbouw van De Voddenraperkoning rustig. Na het spectaculaire einde van De zwaardvanger moeten de personages dealen met de verstrekkende gevolgen van de publieke moord van Connors verloofde. Niet alleen moet hij zich opmaken voor een oorlog met het thuisland van het slachtoffer, ook moet hij zien te achterhalen wie achter de moord zit en waarom deze gepleegd is.
Door een samenwerking met Dde Voddenraperkoning – waar Connor niets van mag weten – gaat Kel op onderzoek uit, waarbij hij steeds grotere risico’s moet nemen om de waarheid te ontdekken en aan het licht te brengen.

Een verhaal vol geheimen en maskers
Door het dubbelleven – of eigenlijk driedubbelleven – dat Kel leidt, ontstaat er een prettig spanningsveld. Hij raakt steeds verder verschrikt in alle geheimen die hij moet bewaren, waardoor het verhaal een onheilspellende ondertoon heeft. Ook Lins verhaallijn houdt de aandacht vast: nadat zij zich als een godin heeft voorgedaan, moet zij bewijzen dat zij dat werkelijk is. Onderwijl raakt ze ook verwikkeld in de intriges van het paleis én die van de Voddenraperkoning. Uit alle drie de werelden – die waar de elite, de criminelen en de in ballingschap levende Ashkar wonen – komen brokjes informatie, die de personages met elkaar moeten verenigen om het hele complot te kunnen overzien. Een van de grootste uitdagingen daarbij is dat bijna iedereen een masker draagt en ze gedwongen worden steeds meer van zichzelf aan de ander tonen en daarbij de nodige teleurstellingen verwerkt moeten worden.

Personages waar je van gaat houden
Het is mooi om te zien hoe Kel en Lin – die zich beiden vervreemd voelen van de plek waar ze wonen – wel een plek vinden waar ze zichzelf kunnen zijn in het Zwarte Herenhuis van de Voddenraperkoning, waar zich een soort found family vormt. Merren, Li An en Jerrod zijn stuk voor stuk intrigerende personages en ik vond het eigenlijk jammer dat het perspectief grotendeels tot Lin en Kel beperkt bleef. Dat maakt het des te knapper dat de auteur ook de vele bijpersonages voldoende diepgang heeft gegeven – en je dusdanig hongerig achterlaat dat je ook daar meer over zou willen lezen. Zowel de hoofd- als bijpersonages wisten zich te onderscheiden van de soms wat stereotype personages die je vaak in fantasy of romantasy tegenkomt en wisten me stuk voor stuk voor zich te winnen. Het is ook fijn dat de romantiek het verhaal niet overheerst, maar wel een integraal onderdeel vormt en zich op een rustige, natuurlijke manier ontwikkelt. Het is niet zozeer de soms zinderende, romantische spanning die je raakt, maar juist de moeilijke dilemma’s en de gekneusde harten waartoe het leidt.