Lezersrecensie
Voor mij persoonlijk te literair
(Recensie voor Fantasywereld.nl)
Spelen met leeftijden
Meneer L en het meisje bevat een paar interessante elementen. Allereerst is het niet helemaal duidelijk of het avontuur dat Katja en Wout meemaken écht is. Er wordt op gezinspeeld dat het een droom is; intermezzo’s laten echter doorschemeren dat dit niet het geval is, dat er méér speelt. Uiteindelijk ontvouwt dit zich allemaal op een voor mij wel bevredigende manier.
Een ander interessant aspect is dat Katja en Wout zich tijdens hun reis door verschillende zones werken, met grenzen waar voorbij ze een nieuwe levensfase ingaan. Vanbinnen zijn ze nog het achtjarige kind – vanbuiten niet meer. Sommige gedachten zijn nog erg die van een kind en op andere momenten weer die van een volwassene. De balans hiertussen zoeken is natuurlijk lastig, maar Godijn is daar wel aardig in geslaagd. Het vocabulaire was hier ook deels op aangepast, al wordt het verhaal sowieso verteld door een bijna zeventigjarige man die terugblikt op deze gebeurtenissen uit zijn kindertijd.
Een verteller aan het woord
Dat vertellen gebeurt heel letterlijk: hij levert – vaak tussen haakjes – commentaar op wat hij vertelt. Soms staat er ook dat hij dingen vergeten is of reflecteert hij op zijn schrijven, of legt hij verbanden die de personen waarover geschreven wordt nog niet konden leggen. Daarnaast staan er soms woorden fonetisch gespeld – vur-ruk-uh-luk – of staat er “muh moeder”. Sommige lezers zullen dit een leuke ervaring vinden; mij stond het helaas een beetje tegen. Na verloop van tijd wende deze schrijfstijl wel, maar ik kon me er niet echt overheen zetten. Gecombineerd met het soms trage verteltempo, maakte het lezen soms tot een worsteling.
In de eerste plaats een literair verhaal
Ik denk dat Meneer L en het meisje een verhaal is dat je óf heel goed vindt, óf dat je het liefst halverwege dichtslaat. Zelf behoorde ik tot die tweede categorie; als dit geen recensie-exemplaar was geweest dan denk ik niet dat ik had doorgepakt. De schrijfstijl lag me niet, ik vond de beschrijvingen niet bijzonder en de wereldbouw was ook mager. De personages moeten een paar obstakels overwinnen waar je wel een mooie symboliek in kunt zien, wetende dat een ongeneselijke ziekte een belangrijk thema in het boek vormt. De obstakels – de dingen die ze tegenkwamen – leken echter erg op zichzelf te staan, bedoeld om de personages uit te dagen, zonder echt een duidelijke plek en rol in de fictieve wereld in te nemen.
De eindconfrontatie is dan ook anders dan je in een fantasyverhaal zou verwachten – kleinschaliger en met veel dialoog. De bron van Katja’s ziekte komt aan bod en dit wist mij wel te verrassen. Ook worden er hier een aantal andere onthullingen gedaan, waarvan ik de ene geslaagder vond dan de andere.
Conclusie
Meneer L en het meisje is in de eerste plaats een literair verhaal. Het gaat om het spelen met woorden, om symboliek, om diepere lagen. Echte fantasyliefhebbers zullen denk ik – over het algemeen – moeite hebben met dit boek. De wereld is niet heel fascinerend, de obstakels waar ze langs moeten komen zijn niet erg origineel en er ligt niet echt een nadruk op de ontwikkeling van de personages.
* Ik denk dat liefhebbers van literatuur én fantasy dit een interessant boek zullen vinden, maar voor de lezers die – zoals ik – geen grote voorliefde heeft voor het gros van de literaire werken, is het wellicht niet zo’n goede match.
Spelen met leeftijden
Meneer L en het meisje bevat een paar interessante elementen. Allereerst is het niet helemaal duidelijk of het avontuur dat Katja en Wout meemaken écht is. Er wordt op gezinspeeld dat het een droom is; intermezzo’s laten echter doorschemeren dat dit niet het geval is, dat er méér speelt. Uiteindelijk ontvouwt dit zich allemaal op een voor mij wel bevredigende manier.
Een ander interessant aspect is dat Katja en Wout zich tijdens hun reis door verschillende zones werken, met grenzen waar voorbij ze een nieuwe levensfase ingaan. Vanbinnen zijn ze nog het achtjarige kind – vanbuiten niet meer. Sommige gedachten zijn nog erg die van een kind en op andere momenten weer die van een volwassene. De balans hiertussen zoeken is natuurlijk lastig, maar Godijn is daar wel aardig in geslaagd. Het vocabulaire was hier ook deels op aangepast, al wordt het verhaal sowieso verteld door een bijna zeventigjarige man die terugblikt op deze gebeurtenissen uit zijn kindertijd.
Een verteller aan het woord
Dat vertellen gebeurt heel letterlijk: hij levert – vaak tussen haakjes – commentaar op wat hij vertelt. Soms staat er ook dat hij dingen vergeten is of reflecteert hij op zijn schrijven, of legt hij verbanden die de personen waarover geschreven wordt nog niet konden leggen. Daarnaast staan er soms woorden fonetisch gespeld – vur-ruk-uh-luk – of staat er “muh moeder”. Sommige lezers zullen dit een leuke ervaring vinden; mij stond het helaas een beetje tegen. Na verloop van tijd wende deze schrijfstijl wel, maar ik kon me er niet echt overheen zetten. Gecombineerd met het soms trage verteltempo, maakte het lezen soms tot een worsteling.
In de eerste plaats een literair verhaal
Ik denk dat Meneer L en het meisje een verhaal is dat je óf heel goed vindt, óf dat je het liefst halverwege dichtslaat. Zelf behoorde ik tot die tweede categorie; als dit geen recensie-exemplaar was geweest dan denk ik niet dat ik had doorgepakt. De schrijfstijl lag me niet, ik vond de beschrijvingen niet bijzonder en de wereldbouw was ook mager. De personages moeten een paar obstakels overwinnen waar je wel een mooie symboliek in kunt zien, wetende dat een ongeneselijke ziekte een belangrijk thema in het boek vormt. De obstakels – de dingen die ze tegenkwamen – leken echter erg op zichzelf te staan, bedoeld om de personages uit te dagen, zonder echt een duidelijke plek en rol in de fictieve wereld in te nemen.
De eindconfrontatie is dan ook anders dan je in een fantasyverhaal zou verwachten – kleinschaliger en met veel dialoog. De bron van Katja’s ziekte komt aan bod en dit wist mij wel te verrassen. Ook worden er hier een aantal andere onthullingen gedaan, waarvan ik de ene geslaagder vond dan de andere.
Conclusie
Meneer L en het meisje is in de eerste plaats een literair verhaal. Het gaat om het spelen met woorden, om symboliek, om diepere lagen. Echte fantasyliefhebbers zullen denk ik – over het algemeen – moeite hebben met dit boek. De wereld is niet heel fascinerend, de obstakels waar ze langs moeten komen zijn niet erg origineel en er ligt niet echt een nadruk op de ontwikkeling van de personages.
* Ik denk dat liefhebbers van literatuur én fantasy dit een interessant boek zullen vinden, maar voor de lezers die – zoals ik – geen grote voorliefde heeft voor het gros van de literaire werken, is het wellicht niet zo’n goede match.
1
Reageer op deze recensie
