Lezersrecensie
Een parel van een verhalenbundel: stilistisch en sfeervol
Een suggestie of opdracht van een Hebban WeloveLit-collega luidde als volgt: "En ook 'Rivieren': een heel bijzonder boek. Eentje om héél langzaam en grondig te lezen". Een poging tot is hiertoe in ieder geval ondernomen.
Rivieren bevat eigenlijk drie novelles waarin de taal het ritme van de rivieren volgt en ook dat van het boek bepaalt volgens mij. Het is één van die boeken die me helpen mijn gedachten op een rij te zetten en even in een ander ritme terecht te komen dan die van alledag.
Het middelste en ook het langste verhaal, getiteld “Reis naar de maan” over twee Duitse ‘vlotters’, een beroep waarvan ik nog nóóit had gehoord, jongens die samen zijn opgegroeid maar gescheiden door rang en stand, sprak me eigenlijk het meeste aan. Toevallig dat dit het langste en het meest uitgewerkte is?
Maar ook de twee andere verhalen zijn zeker de moeite, één over een aan de drank verslaafde acteur die gaat kano varen in de Ardennen onder de titel “Fleuve sauvage”, en één over twee Franse families aan weerszijden van een Bretonse beek die al generaties lang ruzie maken, “Pierre en Adèle”. Het eerste verhaal over de dronken acteur wordt op het einde wel het minste 'open' gelaten waardoor er minder werd gesuggereerd en ook minder werd gevraagd aan de verbeeldingskracht.
Het laatste verhaal, Pierre en Adèle , heeft wel wat weg van Romeo en Julia. Het begin van deze novelle geeft al een beetje aan hoe het verhaal zou kunnen eindigen voor de goede verstaander...
De taal en de sfeer die in de drie verhalen geschetst wordt, zijn m.i. de belangrijkste facetten van dit boek. Er zitten ook een aantal mooie metaforen in. Soms is er van vergezochte beeldspraak wel eens sprake, maar in dit boek stoorde dit niet echt. De schrijfstijl van Driessen past gewoon heel goed bij de verhalen.
Enkele citaten:
Over de vlotten met de vlotters er op bijvoorbeeld: “Zij waren een land dat op weg was naar een ander land.”
of ook
"Tot nog toe had hij niet veel bewerkstelligd, vond hij. Hij was geboren, net als Napoleon, Beethoven en Jules Verne, maar daar hield de overeenkomst op."
"we waren knapen aan de beek, jongelingen op de Main, mannen op de Rijn. Ik heb van hem gehouden, ik heb hem verraden, mijn hele leven draaide om hem. Maar we zijn elkaar nooit nader gekomen dan nu, en over een paar uur bereiken we als oude mannen de zee, zonder elkaar te kennen."
Driessen heeft niets te veel geschreven, en ook geen woord te weinig.
Rivieren bevat eigenlijk drie novelles waarin de taal het ritme van de rivieren volgt en ook dat van het boek bepaalt volgens mij. Het is één van die boeken die me helpen mijn gedachten op een rij te zetten en even in een ander ritme terecht te komen dan die van alledag.
Het middelste en ook het langste verhaal, getiteld “Reis naar de maan” over twee Duitse ‘vlotters’, een beroep waarvan ik nog nóóit had gehoord, jongens die samen zijn opgegroeid maar gescheiden door rang en stand, sprak me eigenlijk het meeste aan. Toevallig dat dit het langste en het meest uitgewerkte is?
Maar ook de twee andere verhalen zijn zeker de moeite, één over een aan de drank verslaafde acteur die gaat kano varen in de Ardennen onder de titel “Fleuve sauvage”, en één over twee Franse families aan weerszijden van een Bretonse beek die al generaties lang ruzie maken, “Pierre en Adèle”. Het eerste verhaal over de dronken acteur wordt op het einde wel het minste 'open' gelaten waardoor er minder werd gesuggereerd en ook minder werd gevraagd aan de verbeeldingskracht.
Het laatste verhaal, Pierre en Adèle , heeft wel wat weg van Romeo en Julia. Het begin van deze novelle geeft al een beetje aan hoe het verhaal zou kunnen eindigen voor de goede verstaander...
De taal en de sfeer die in de drie verhalen geschetst wordt, zijn m.i. de belangrijkste facetten van dit boek. Er zitten ook een aantal mooie metaforen in. Soms is er van vergezochte beeldspraak wel eens sprake, maar in dit boek stoorde dit niet echt. De schrijfstijl van Driessen past gewoon heel goed bij de verhalen.
Enkele citaten:
Over de vlotten met de vlotters er op bijvoorbeeld: “Zij waren een land dat op weg was naar een ander land.”
of ook
"Tot nog toe had hij niet veel bewerkstelligd, vond hij. Hij was geboren, net als Napoleon, Beethoven en Jules Verne, maar daar hield de overeenkomst op."
"we waren knapen aan de beek, jongelingen op de Main, mannen op de Rijn. Ik heb van hem gehouden, ik heb hem verraden, mijn hele leven draaide om hem. Maar we zijn elkaar nooit nader gekomen dan nu, en over een paar uur bereiken we als oude mannen de zee, zonder elkaar te kennen."
Driessen heeft niets te veel geschreven, en ook geen woord te weinig.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Nathalie B1
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
