Humor met een lach, een traan en een maatschappelijk randje

In de nieuwste roman van Margareth Hillebrandt is haar schrijfstijl herkenbaar: op luchtige toon vertelt ze over de belevenissen van Max en Juliette in De Barones, een luxe hus voor ouderen met een zorgbehoefte.
Het boek is opgebouwd in korte hoofdstukken vanuit verschillende perspectieven.
Max, een rasechte Hagenees, Juliette, die van een andere sociale klasse is en na het overlijden van haar man geconfronteerd wordt met eenzaamheid. Fedor, de klusjesman en Elly, de directrice.
De verhaallijn loopt vloeiend door, het boek leest zeer aangenaam.

De valkuil van zo’n setting is dat het accent op allerlei bizarre gebeurtenissen komt te liggen en dat daardoor de personages plat blijven en zich niet ontwikkelen. Margareth Hillebrandt weet er desondanks diepgang in aan te brengen. Gaandeweg het boek kom je meer over hun achtergrond te weten. Fedor, de klusjesman, komt psychologisch niet echt uit de verf. Hij speelt de vertrouwde rol van de slechterik. Over Elly, de directrice, kom je als lezer niet alles te weten. Ze riep bij mij een gevoel van mededogen op, ondanks haar gedrag.

Actuele thema’s zijn knap verweven in dit verhaal: eenzaamheid bij ouderen, de woningnood, het verdwijnen van bejaardenhuizen waar geen zorgindicatie nodig is.
Het thema “vriendschap” is mooi uitgewerkt: de band tussen twee totaal verschillende mensen wordt steeds hechter.
Conclusie; een heerlijk boek dat luchtig maar niet oppervlakkig is. Ik geef het 4,5 sterren die ik naar boven afrond.