Een kijkje in een andere realiteit.

Tijdens het lezen van de sneak-preview heeft dit boek mij al op de eerste 2 bladzijden gegrepen. De zesjarige Ibrahimah zou zomaar mijn buurjongen kunnen zijn, maar dat is hij niet, dat geluk had hij niet.
Ibrahimah wordt in een dorpje op het platteland van Senegal geboren. Hij groeit daarop met een hardwerkende vader, een liefdevolle moeder en zijn zusjes. Als goede moslims wordt Ibrahimah meegegeven met een maraboet (Koranleraar) die hem in de grote stad Dakar zal gaan onderwijzen op zijn Koranschool.

Niet bewust van de plek waar hun zoon terecht zal komen, geven de ouders hun zoon in goed vertrouwen mee.
Ibrahimah heeft het geluk dat hij bij dezelfde maraboet talibe wordt als zijn iets oudere neef Etienne, deze helpt hem aan het ritme wennen. Een ritme wat je geen enkel kind toewenst.

Elke ervaren talibe heeft eelt op zijn ziel en ook Ibrahimah krijgt dit, maar hij verliest zijn kind zijn niet. Hij kan heel ontwapenend reageren en blij zijn en genieten van kleine dingen. Daarnaast blijft hij hopen dat zijn vader hem na de Ramadan op komt halen, tegen beter weten in.
Zijn moeder maakt haar eigen proces door. Haar gevoel van gemis wordt haar haast fataal, maar toch blijft ze strijdbaar.
Op de achterkant van het boek staat:
Een schrijnend maar hoopvol verhaal over veerkracht, vriendschap en de oerkracht van moederliefde.
En dat is precies wat dit boek je biedt. Wel een pittig verhaal, waarbij de tranen regelmatig over mijn wangen liepen. Een boek wat ik regelmatig even weglegde, maar wat me elke keer weer riep, want hoe zou het verder gaan met Ibrahimah?

Een goed en vlotlezend boek. Dat de schrijfster zelf een poosje in Dakar heeft geleefd, maakt dat zij nu dit soort misstanden met de westerse wereld kan delen.

Een echte aanrader, om een andere wereld te leren kennen.