Steeds beter

Dit is ondertussen het 5e boek van Angelique Haak en ook het 5e wat ik lees.
En ik moet zeggen, ze worden steeds beter.
Het boek is onderverdeeld in 3 delen. Het verhaal heeft 2 lijnen.
De eerste vanuit het oogpunt van Amalie, zij wordt op een doodgewone werkdag van haar fiets getrokken. Ze komt pas weer bij als ze in een donkere, koude ruimte en beseft dat ze ontvoerd is. Waarom vraagt ze zich af…………
De tweede lijn begint bij een onbekend iemand, die overweegt zijn levensverhaal aan het papier toe te vertrouwen, om aan te tonen dat hij niet het gevolg is van zijn vader gedrag, of afwezigheid van zijn moeder. Maar dat hij de schuld is van de maatschappij, die zijn kop in het zand steekt. Hij wil aantonen dat hij een allesbehalve middelmatige, onvervalste pathologische leugenaar is.
Amalie verzet zich in eerste instantie heftig tegen haar ontvoerder met het masker, maar gaat uiteindelijk inzien dat het zinloos is. En ook zich continue afvragen waarom niet veel zin heeft.
Langzaam denk je dat je het mysterie kan ontrafelen, maar door een paar onverwachte plottwisten werd je steeds weer op een ander been gezet.
Er komen gruwelijke en machteloze scenes in voor. Maar het is zo geschreven dat je toch verder leest, gewoon omdat je wilt weten hoe het afloopt, omdat het razend spannend is.
Een boek met een secuur opgebouwd verhaal, waarin de schrijfster in de psyché van een psychopaat, maar ook van slachtoffers kruipt en jou daarin meeneemt.
Beslist geen middelmaat en het lezen meer dan waard.