Hildeke, een voorbeeld van familiezorg

Lieve Joris beschrijft in het boek op een empathische manier het leven van haar zusje Hildeke én de laatste periode van het leven van haar vader, de schepper.
“Wat is er lieverd” vraagt Lieve aan Hildeke. “Mijn papa is dood”, antwoordt ze huilend. Hoe moeilijk is het voor een meisje met het syndroom van Down om te beseffen dat je vader er niet meer is. Een vader die niet kon accepteren dat zijn zoon Fonny is overleden, waarschijnlijk aan drugs. Een vader die bang voor de dood was en zich afvroeg of hij het wel goed gedaan had in zijn leven. Die Hildeke een “door de natuur misdeeld kind” noemde. Een vader die de misstanden binnen de gezondheidzorg bevestigd zag. Vooral in de psychiatrie, waar zijn zoon opgenomen was.
De manier waarop Lieve Joris over haar vader schreef is liefdevol, maar ook eerlijk. Hij was een complexe man die de zorg had voor negen kinderen; een leven dat misschien te druk voor hem was. Eigenlijk was het goed dat Lieve de laatste maanden van zijn leven veel opgetrokken heeft met haar vader waardoor er een warme band ontstond.
Bijzonder is dat zowel de moeder als de vader aan dementie lijden. En ook Hildeke wordt dement.
Na het overlijden van haar vader wordt de zorg voor Hildeke in de weekenden en de vakanties gedeeld door de zussen en broers. Zo gaat ze o.a. mee op vakanties naar Spanje, Amsterdam en Estland. En in de beschrijving van deze zorg kun je de liefde voor Hildeke goed ontdekken. In de week is ze in het wooncentrum waar ze het goed naar haar zin heeft. Lieve beschrijft hoe moeilijk, maar ook dankbaar het is om bij Hildeke te zijn. Wat een warme jaloersmakende zorg gaat er uit van deze broers en zussen. Een voorbeeld voor velen.