Tranen met tuiten

Ik las De 9 dagen van Rabbit Hayes in drie betraande dagen uit. Ik begon al ongeveer op bladzijde 1 te snikken en bij bladzijde 60 aangekomen hield ik op met zachtjes huilen.

De Ierse Rabbit Hayes heeft borstkanker die helaas is uitgezaaid. Een vernietigende boodschap. Tot op het laatst wil zij vechten voor haar leven en voor het zijn van een moeder voor haar 12-jarige dochter Juliet. In deze 9 dagen komt langzaam het besef dat zij het leven los moet laten. Haar warme familie en vriendenkring staan haar bij en proberen om te gaan met hun eigen verdriet en de juiste beslissingen te maken in het belang van Juliet.

Door de vele perspectiefwisselingen maak je als lezer kennis met de familie en vrienden. Ieder heeft een bepaalde band met Rabbit Hayes en door flashbacks in het verhaal wordt het levensverhaal van Rabbit beschreven. Tegelijkertijd zit er behoorlijk wat humor in het verhaal, zodat de lach en de traan elkaar afwisselen.
Vooral de emoties en de goede zorgen van dochter Juliet maakten dat ik het boek echt af en toe moest wegleggen. Wat een bijzondere en liefdevolle band met haar moeder. Heel ontroerend.

Is het omdat het mijn verhaal is dat het me zo raakt? Vast en zeker ook mede, maar het is ook echt een mooi boek.

“Wat er ook gebeurt, ik ga leven alsof ik niet doodga, want dat gebeurt vandaag ook niet. Vandaag ben ik hier en de vloer moet gezogen worden, de kleren moeten worden gesorteerd en het huiswerk van mijn dochter moet worden bekeken. Vandaag leef ik en ben ik er en nu is het mijn taak om het leven van mijn dochter te vullen met liefde, geluk en veiligheid. Ze heeft geen Disneyland nodig, ze heeft alleen mij nodig en ik doe mijn best ervoor te zorgen dat ze een hoofd vol herinneringen en een hart vol liefde heeft als ik er niet meer ben.”