De jongen die zijn ouders liet verdwijnen

Harrison krijgt op het einde van een kinderfeestje geen ballon maar een zwart gat aan een touwtje. Dit zwarte gat werkt net als een echte, alles wat je erin gooit, verdwijnt. Voor Harrison is dit geweldig, alles wat hij vervelend vindt gooit hij erin (denk aan broccoli en de hond van de buren). Maar dan wordt Harrison een keer enorm boos en verdwijnen er verkeerde dingen in het zwarte gat… dat was niet de bedoeling…

Het verhaal bevat duidelijk een belangrijke les voor jonge lezers die wel eens boos zijn, en laten we eerlijk zijn, ieder kind is wel eens boos. Of het nou terecht is of niet, iedereen is wel eens boos. Harrison heeft wel eens een woedeaanval en vind het lastig om daar mee om te gaan, gaandeweg het verhaal leert hij hoe hij om kan gaan met de woede.

Wat ik als volwassen lezer persoonlijk een fijne toevoeging vond is dat het niet alleen draait om Harrison en zijn woede maar ook de manier waarop volwassenen hiermee om gaan. Ze gaan er niet bepaald correct mee om. Dit zorgt er tijdens het lezen bij jonge lezers voor dat ze enerzijds herkenning kunnen vinden (‘Als mijn ouders dat zouden zeggen zou ik ook bozer worden.’) en anderzijds kan het een spiegel zijn voor oudere lezers en stof tot nadenken geven (‘Reageer ik ook wel eens zo als mijn kind boos is?’).

Het verhaal is enorm fantasierijk waarbij er wetenschappelijke feitjes gemengd zijn in het verhaal. Het verhaal bevat daarnaast ook veel humor en plezier. Samen zorgt dit voor een omvattende verhaal dat gemakkelijk wegleest. De illustraties van Emanuel Wiemans zullen gegarandeerd voor nog wat extra plezier zorgen bij de jonge lezers!