Postmodern en ongemakkelijk

Zondermeer een bijzonder boek. Als je alle recensies doorneemt zijn de reacties heel wisselend, en dat is te begrijpen. Een groot deel van de reacties herken ik, ook de negatieve. Toch heb ik nog wel wat dingen toe te voegen.
Het verhaal hoef ik niet te herhalen. Over de titel wil ik wel nog wat kwijt. Ik heb veel vergelijkingen gezien met Franka Treur en Lize Spit, maar ik begrijp niet dat niemand de link legt met de Avonden van Reve (maar misschien heb ik die gemist). Dezelfde duistere sfeer, met onhandige, ongemakkelijke, en onsmakelijke situaties. Mensen die langs elkaar heen lijken te leven.
Opvallend is de streng gereformeerde achtergrond van het gezin. Maar wie goed leest ziet een totale afwezigheid van geloof, zowel bij de hoofdpersoon, als bij de rest van het gezin. Geloof is verworden tot religie, tot buitenkant: het is uitgehold en leeg. In die zin heeft het gezin meer overeenkomsten met de (post)moderne mens dan met christenen. Dat verklaart misschien ook de hopeloosheid die het verhaal kenmerkt, en het verlangen naar een redder die hen naar de overkant brengt. Een redder die uit de wereld moet komen, de veearts, of Boudewijn de Groot, maar die niet komt. Een wereld waarin uiteindelijk iedereen zijn eigen redder moet zijn. En dit boek laat zien hoe dat afloopt.
Ik heb momenten gehad dat ik het wilde stoppen met lezen, vooral na de zoveelste onsmakelijke passage: het voelde een beetje als "overkill". Maar toch doorgezet, en uiteindelijk kan ik het boek waarderen. Het is zondermeer knap geschreven, want ondanks alle narigheid blijf je ergens geboeid, en hoop je toch stiekem dat het goed komt. De hoofdpersoon leeft, maar ook de andere personages zijn echte karakters. Marieke Lucas Rijneveld heeft daarmee een verhaal neergezet wat je blijft bezighouden.