Engelengeduld

Het boek start meteen met de "arrestatie" van Elisabeth. Ze zou haar twee dochtertjes vlak na de geboorte hebben vermoord. Al vrij snel beland ze in een gesticht.
Het verhaal wordt verteld vanuit Elisabeth, in eerste persoon, en het wisselt steeds stukjes geschiedenis af met stukjes heden. Daardoor krijg je steeds meer achtergrond, en tot op het laatst blijft het onduidelijk wat er nu precies met de meisjes is gebeurd, en wat Elisabeths rol daarin is geweest. Was ze nu echt gek of niet? Dat is mooi gedaan.
Wat echter afbreuk doet aan het verhaal is dat het tot op de helft van het boek duurt voordat het verhaal je pakt. Het constante "ik" in het begin, de aparte beschrijvingen, het gat in haar binnenste dat niet echt invoelbaar is... er is constant wel iets dat vervreemdend werkt, en waardoor je uit het verhaal wordt gehaald. Pas voorbij de helft begint Elisabeth vloeiend te denken, en volg je haar in haar bezigheden, zowel in het gesticht, als in haar verleden. Dan loopt het verhaal ook, en neemt je mee naar het einde toe. Je moet dus even geduld hebben, maar het wordt wel beloond.