Een benauwend goed debuut

Gezinsdrama.
Bij veel boeken is het vaak zo dat ik er een beetje in moet komen. Ken je dat? Nou, daar heb ik bij De droogte dus geen last van. Het verhaal begint meteen knallend. De manier waarop Harper haar verhaal schrijft zorgt er voor dat ik mezelf zowat in Kiewarra waan. Ik kan de droogte voelen, maar ook de frustraties en de irritaties van de lokale bevolking. Probeer je maar eens in te beelden hoe een gemiddeld plattelandslandschap er uit ziet na een tweetal jaren zonder regen. Harper trekt je meteen mee in de ellende van dit wanhopige plattelandsdorp en vertelt erg gedetailleerd. Het boek begint met een gezinsdrama: vader, moeder en vijfjarige zoon zijn alle drie om het leven gekomen. Zou de droogte hen teveel geworden zijn? In eerste instantie lijkt het er wel op en het zorgt voor grote spanningen in het dorp, zeker als ex-dorpsbewoner Aaron Falk na 20 jaar ineens weer op komt dagen om de drievoudige begrafenis bij te wonen. Ik lees en ik lees en ineens ben ik 75 pagina's verder.

Flashbacks
Het boek bevat een groot aantal flashbacks. We switchen op en neer tussen het nu en hier en tussen het verleden, 20 jaar terug. De flashbacks zijn in schuingedrukte tekst en de manier waarop Harper dit geschreven heeft zorgt er voor dat het verhaal (of eigenlijk, beide verhalen) erg goed weglezen. We lezen over de droogte en hoe deze in twee jaar tijd een heel stadje lam legt. En we lezen over hoe er 20 jaar geleden een heleboel ellende begon voor de toen 16-jarige Aaron Falk en zijn vrienden Ellie, Luke en Gretchen. Ik lees over vooroordelen, familiegeheimen, leren van de fouten uit het verleden en ik lees over macht. Ik merk dat het verhaal me aangrijpt. Op een goede manier, overigens. Zo voel ik al heel snel sympathie voor Aaron Falk en Ellie Deacon en heb ik een hekel aan de vader en neef van Ellie. Iets wat ik voornamelijk ervaar als personages goed en voldoende gedetailleerd zijn uitgediept.

Het einde van het boek.
Het verhaal wordt, zeker richting het einde, steeds spannender. En dan ineens heb ik het boek uit en leg ik het boek met een tevreden gevoel terug op mijn nachtkastje. Wat een fijn boek is dit toch. Het leest fijn weg, heeft een mooi en spannend verhaal en ik heb eens een keer niet halverwege al geraden wie de dader was en wat het motief was, ha! Is er dan helemaal niks negatiefs te noemen? Nou, een héél klein beetje: de woordkeuze was op een heel enkel moment wat bijzonder. Er werd hier en daar een woord gebruikt welke je in het dagelijks leven vrijwel niet tegenkomt. Maar dat is dan ook echt het enige kleine minpuntje. Wat mij betreft heeft Jane Harper hier een pracht van een debuut geschreven. Ik ben dan ook oprecht benieuwd naar een eventueel vervolg en naar de verfilming die in de planning staat.