KanjerGuusje, het verhaal een dapper jong meisje uit Kaatsheuvel

Het is een druilerige dag, ergens in Augustus van 2011. Ik heb een momentje voor mezelf en besluit eens wat op twitter te gaan snuffelen. Na een paar minuten kom ik de hashtag #KanjerGuusje tegen. Nieuwsgierig als ik ben, ga ik op onderzoek uit. Waarom staat #KanjerGuusje tussen mijn retweets? Wie of wat is #KanjerGuusje? Al snel blijkt dat #KanjerGuusje een ontzettend ziek meisje is. Ze heeft kanker en vecht voor haar leven.

Vervolgens ontdek ik dat Guusjes vader, Lowie, een blog bijhoudt over zijn dochter. Hij vertelt wat hij en zijn gezin meemaken gedurende deze heftige periode. Ik merk aan mezelf dat ik moet slikken. Dit is heftige kost. Wil ik dit gaan lezen? Ik ken mezelf, als ik ga lezen dan wordt het janken geblazen. Ik ben nu eenmaal een emotioneel mens, en tranen komen snel. Bij mooie en ontroerende momenten, maar vaker nog bij heftige gebeurtenissen. Toch besluit ik om enkele van de blogs te gaan lezen. En inderdaad, de tissues zijn soms niet aan te slepen.

Lowie vertelt veel over het leven rondom zijn ziekte dochter. Wat ze allemaal meemaken, de momenten van tussen hoop en vrees in moeten leven. Zijn manier van schrijven (bloggen..) raakt je echt. Hij betrekt de lezer dusdanig in zijn eigen leven, dat het bijna is alsof je zelf een deel van zijn gezin wordt, en zo rechtstreeks meemaakt wat de familie van Gorp heeft meegemaakt. De blogs grijpen me, ze raken me, meer dan eens vloeien en tranen. Zeker wanneer Guusje, die als een leeuwin voor haar leven gevochten heeft, op 30 oktober 2011 komt te overlijden. Ze werd slechts tien jaar oud.

Dankzij de blogs van Lowie weet ik nu een héél klein beetje hoe de wereld van Kinderkanker er uit ziet. Het klinkt vreemd, maar ergens vind ik het wel prettig om te weten. Als moeder zijnde ben je altijd bang dat jouw dierbare kind wat overkomt, of dat het ziek wordt. De kans is zeer klein, maar niet nihil, zo blijkt wel uit het verhaal van Guusje. Lowie schrijft heel openlijk, en heeft voor mij persoonlijk hiermee een beetje een ‘taboe-sfeer’ doorbroken. Kinderen horen niet ziek te worden, maar ze worden het soms wel: hoe ga je daar mee om? Wat gebeurt er als een kind ziek raakt? Hoe gaat de omgeving om met jou en je familie als zij horen dat je kind ziek is of komt te overlijden? Lowie vertelt er over, en neemt hiermee een soort van wazige muur weg omtrent dit onderwerp. Juist omdat ik me nooit iets kon voorstellen bij een onderwerp als dit, en dit nu wel een beetje kan, voel ik me als ouder zijnde een beetje opgelucht. Ik weet nu tenminste íets (ook al is het geen prettige informatie), de controlfreak in mij ervaart dit gegeven als een opluchting.

De verhalen van Lowie zijn gebundeld en in boekvorm uitgegeven. Van elk verkochte exemplaar gaat een gedeelte van de opbrengst naar stichting Kanjerguusje. In december heb ik een exemplaar gekocht. Maarliefst 272 pagina’s die vertellen over Guusje, het dappere blonde meisje uit Kaatsheuvel. Ik heb het boek in vijf dagen helemaal uitgelezen. Een record voor mijn doen, aangezien ik een trage lezer ben. Hooguit 5 pagina’s per avond. Nu waren dat er zo’n beetje 50 per avond.