WAT NOG HET HARDSTE VIEL, WAS MIJN GEVOEL VAN EIGENWAARDE....IN MEMORIAM IN DRIEKWARTSMAAT !

HEBBAN DEBUUTPRIJS 2020 LEZERSJURY

Lucia van den Brink - Niemand zoals hij

" De ziekte die van mijn lichaam een hoopje ellende maakte. Een kleine, gevallen man. Met trillende armen en een vermagerd lichaam. Een man die zonder hulp niet uit bed kon komen. Dat zag ik zelf ook in de spiegel. Mijn lichaam was slechts een echo van het origineel "

Lucia van den Brink studeerde Japans en Journalistiek, werd derde op het NK WADO-karate in 2017 en dat is te merken in haar debuutroman.
Voor Japan en karate is een belangrijke rol weggelegd in het verhaal en van haar schrijfstijl druipt de verzorgdheid en schoonheid af.

Hoofdpersonen zijn Renke, een jonge schrijfster van blogs, en haar opa Pieter. In afwisselende hoofdstukken spelen zij de hoofdrol, waarbij de hoofdstukken van Renke in de tegenwoordige tijd zijn geschreven en de hoofdstukken van Pieter in de verleden tijd.
Dit onderscheid gaat parallel met jeugdigheid-onbevangenheid en een aanklacht tegen ouder worden - achteruitgang en ziek zijn; het contrast wordt door van den Brink mooi samengepakt om een intrigerend verhaal neer te schrijven.

Wanneer Renke haar baan verliest en beslist zich volkomen te gaan storten op het schrijven van blogs, komen tegelijkertijd uit Japan brieven met fragmenten uit het dagboek van haar opa, vergezeld van origami kraanvogels, dagelijks in haar brievenbus.
Opa Pieter is halsoverkop vertrokken naar Japan, tesamen met zijn ziekte ALS. Hij gelooft in Japan en in karate de rust te vinden om dit lot te ondergaan. Onder aanvoering van zijn karateleraar Yamada weet Pieter lang zijn lichaam de baas te blijven, totdat ALS de overhand neemt. Zijn wens is om zijn laatste drie wensen te vervullen.....

Renke besluit, mede door de slechte berichten in de dagboekfragmenten, naar Japan af te reizen in de hoop opa Pieter nog op tijd te kunnen ontmoeten. Door familie-omstandigheden is dit te lang geleden en eigenlijk is hij een vreemde voor haar.

Lucia van den Brink weet de reis van Renke goed weer te geven en geeft daarbij een kijkje in de Japanse cultuur en het dagelijkse leven aldaar. Middels jonge Japanner Hotaru geeft ze de problematiek van de jongeren in Japan weer, bijvoorbeeld een ongelukkige jeugd en hevig bestaande discriminatie.
Symbolen als het konijn (vooruitgang), kraanvogel (geluk en gezondheid), meerval ( samenzijn en weerzien van vrienden en familie) en vos (kracht en wijsheid) spelen een prominente rol in het boek, maar ook het verlies van een kind wordt aan de hand van Yamada ontroerend en schrijnend beschreven en respectvol in de Japanse cultuur geplaatst.
Hierbij schrijft van den Brink in beeldende en beschrijvende taal, verfrissend in eenvoud en helderheid met prachtige metaforen.

Vanuit de kleine groep hoofdpersonen in het boek wordt toegewerkt naar een climax, waarbij de achteruitgang van Pieter het ziekte-inzicht in ALS vergroot zonder een negatieve hoofdrol te nemen. De hoop van Renke haar opa te ontmoeten wordt mooi beschreven, maar de uiteindelijke apotheose is prachtig uitgewerkt en getuigt van zeer veel gevoel.

" Ik moest kortstondig acclimatiseren op mijn pad terug, mijn gedachten leken vastgelijmd te zitten aan het schilderachtige tafereel met de kraanvogels als stralend middelpunt...en mijn hart leek gegroeid, vervuld van warmte, schoonheid en liefde voor de wereld en zijn bewoners"

" Ik droomde wederom over de rode vos...Toen gebeurde alles snel....trok ze haar kop terug en beet....hoorde hoe haar tanden op elkaar klapten...ik voelde niets...besefte ik wat ze gedaan had....In haar bek droeg ze mijn schaduw. De schaduw spartelde hulpeloos....Net zo lang tot de schaduw stopte met bewegen....."

Een rijke roman met grote thematiek als dood, ziekte en vergankelijkheid versus toekomstverwachting, jeugd en lotsbestemming en dat alles in een debuutroman van grote schoonheid.

Chapeau !! en terecht genomineerd voor de shortlist van de HEBBAN Debuutprijs 2020.