RAUW, HARTVERSCHEUREND EN ONVERBLOEMD......

" Bij jou ben ik gewoon ik. En ik hoop dat jij je ook gewoon jij voelt. Want dat zijn uiteindelijk de twee mensen op wie we ooit verliefd zijn geworden en wie we waren voordat we ook samen iemand werden. "

Wegens een noodlottig ski-ongeval overlijdt Jean Michel Kamp in Zwitserland, doordat hij in een gletsjerspleet terecht komt. Hij laat Carolien Spaans en hun 7 maanden oude zoontje Lucas (Lukie) verbaasd en overdonderd achter.

In autobiografische stijl verhaalt Carolien Spaans wat er door deze tragedie allemaal op haar afkomt. Geschreven vanuit verdriet, maar met voldoende relativering, humor en ontnuchterende eerlijkheid weet zij het verhaal van haar en haar Jean neer te schrijven zonder opsmuk.

Een onverbloemd verdriet na het overlijden van je partner....alleen achterblijvend met alle ellende van die...Carolien Spaans schrijft het zo oprecht, uit het hart, met humor, tranen oproepend en gevoelvol met alle liefde, respect, hartstocht en gemis, van en voor haar man, partner, vriend, steun en toeverlaat Jean....een zeldzaam monument voor alle mensen die hun partner verliezen....

Geschreven in heldere taal zonder poespas of tierelantijnen, het is hoe het is, en daarmee roept de schrijfster de oer-emotie bij de lezer op !!
Het hartverscheurende gegeven dat je alleen overblijft met je zoontje na het (onverwacht) wegvallen van je "alles" ....mooi en rauw in alle facetten van het verlies.

De korte hoofdstukken worden bijna chronologisch voorgeschoteld, met veel herinneringen uit het verleden. De kennismaking met Jean, de struggle van het gaan samenwonen, de twijfel omdat je toch andere persoonlijkheden bent....het is heel herkenbaar voor vrijwel iedereen die verliefd, verloofd, getrouwd en gelukkig is geweest.
Mooi is de beschrijving van de ontluikende en prille liefdesrelatie tussen Carolien en Jean met alle aspecten die daarbij horen, positief en negatief.
Het geeft ook een tijdsbeeld weer van de huidige "dertig-generatie" met alle problematiek van stress, alle ballen omhoog moeten houden, naar buiten de schijn ophouden, maar van binnen het niet aankunnen....

" Ik had hem immers gewaarschuwd voor mijn sombere dagen. Dagen waarop ik niks kan hebben, van niemand, omdat mijn hoofd overloopt van de rotgedachten en ik blind naar de chaos in mijn hersenen staar...."

Na de gelukkige periode met het mogen krijgen van zoontje Lucas begint Spaans na het ongeval van Jean met het beschrijven van haar in eerste instantie ongeloof en afgestomptheid, overgaand in verdriet en verwerking. Ups en downs, positief en negatief, het aankunnen en niet aankunnen, maar altijd volop gesteund door familie en schoonfamilie en vrienden.

" Mijn boekje. Mijn slaapkamer. Mijn kind. Mijn bed. Ik ben enkelvoud geworden".

Geleidelijk aan krijgt Carolien de grip op haar leven terug, maar komt telkens tot de conclusie dat "het nog niet kan of nog niet mag". Ook vragen over als Jean er nog wel was geweest komen voorbij:
"Zouden we van elkaar zijn afgedreven? Dobberend op een eiland van ons eigen gelijk, onze eigen wensen en dromen? "
Carolien Spaans stelt zich hierbij heel kwetsbaar op; zij laat haar gezicht zien, lachend, huilend, hard, lief en vooruitstrevend, maar wordt hier af en toe genadeloos in gekwetst en dat weet zij pijnvol, maar zeer mooi neer te zetten in tekst....!

Ook het verdriet bij anderen beschrijft ze aandoenlijk:
"Mijn schoonvader is anders, de pijn staat voortaan in zijn blik geëtst. Een eeuwig filmpje van ongeloof, besef en diep verdriet roteert in zijn gebroken blauwe ogen".
Al met al zorgt dit ervoor dat je als lezer op een afstand meegenomen wordt in het verdriet en er onderdeel van wordt, maar door de simpelheid van taal toch op een distantie blijft....

Uiteindelijk is het belang van Carolien om zelf haar leven weer op te pakken en voort te zetten en voor Lukie de herinneringen aan Jean levend te houden...dit wordt haar levenstaak....

" Dan kan ik hem vertellen over zijn papa, en hoe blij die was met hem. En dan hoop ik dat Luuk me duizend vragen stelt, en dat ik dan nog de antwoorden weet. Maar nu ben ik al blij dat hij het houdt bij dat ene woord (papa), omdat dat al verdomde pijn doet".....

" We zijn geen dertig meer. Het leven en alles wat daarin kan gebeuren, het mooiste en het lelijkste, heeft ons ingehaald. En littekens achtergelaten, sommige vers en andere min of meer genezen, diep en oppervlakkig, de sporen die je met trots draagt of waar je liever altijd een pleister overheen blijft plakken ".

Chapeau voor Carolien Spaans in haar debuut: een ontroerende, emotionele, en bezinningsvolle autobiografie; rauw, hartverscheurend en onverbloemd in haar verdriet en relativering en doorzettingsvermogen !!