De verloren gewaande liefde

Al van in mijn jeugd heb ik de voornaamste boeken van Hubert Lampo gelezen en de meeste daarvan in mijn bezit.
Decennia later had ik beslist dat ik ze allemaal nog eens wilde herlezen, tussendoor (soms veel recenter) werk van auteurs van totaal andere signatuur, om te toetsen of ik vandaag nog evengoed van zijn werk zou kunnen genieten.

Eén ervan is "Hermione betrapt" (heb ik zelfs dubbel via koopjes in kleine aardige 2de hands boekenwinkeltjes), en mijn G-kwotering ("Goed" voor 4 sterren) blijft overeind.

In 2010 zeiden twee bestuursleden van het Hubert Lampo Genootschap, Heiko ter Horst en Wim Rouwendal (in BN De Stem, n.a.v. 50 jaar Joachim Stiller) dat H. Lampo, net als Vestdijk, Hermans en Mulisch, aanzienlijk minder gelezen werd.
Bij herlezen is zijn werk nu wel wat zwaar, soms ouderwets, met lange volzinnen, die na een tijdje de noodzaak opdringen terug te bladeren.
Zijn boeken zijn geen gemeengoed meer zoals in de jaren '70 ('60), maar zijn gebruik van archetypes blijft echter sterk.

Naar verluidt had en heeft Lampo veel vrouwelijke fans.
In die tijd kreeg hij wel eens de kritiek te horen dat hij een "vrouwenschrijver" was (ten goede of ten kwade ?); Lampo zou immers de eerste geweest zijn die schreef over geëmancipeerde vrouwen.
Hij schreef graag over mooie, ontwikkelde, culturele vrouwen.
Mijns inziens kan dit verklaard worden door zijn eigen achtergrond, die wellicht het liefst gelijkgestemde vrouwen van het zelfde niveau naast zich zag, en als het even kon nog mooi om naar te kijken ook.

Zo ook voor Desirée Chantraine die ooit de zomerse jeugdliefde van Rudolf Reyniers was, de historicus die later om professionele redenen Parijs aandoet, en die met haar doodsbrief kort na die hemelse zomer Rudolfs eeuwige liefdesverdriet zal zijn.

Na een dag grasduinen in de Bibliothèque Nationale in de Législative van Charles-Joseph De Grave (een schrijversfiguur uit de vroege 19e eeuw die ook steevast in Lampo's werk opduikt) trakteert Rudolf zichzelf op een toneelvoorstelling met het optreden van o.a. Denise Masurel. In rechtgeaarde magisch-realistische stijl blijft, op het ogenblik dat de actrice de bühne betreedt, de tijd en bijna zijn hart voor Rudolf stilstaan. Denise lijkt een (oudere) dubbelgangster van Desirée te zijn.

Via een grote ruiker bloemen legt Rudolf het aan boord om een afspraak met de actrice te regelen.

Wat volgt is een zeer hartverwarmende ontmoeting, zoals elke romantische ziel het voor zich zou wensen.

Zonder het einde te verklappen kunnen we alleszins zeggen dat het magisch is.