Klassiekers van eigen bodem

Georges Simenon is de literatuurgeschiedenis ingegaan als de veelschrijver, vooral bekend door zijn detectiveromans en novelles over commissaris Maigret, maar daarnaast (en zo nodig nog belangrijker) door nog meer psychologische romans en honderden andere verhalen en novellen.

Het aantrekkelijke aan het oeuvre van Simenon is dat 36 jaar na zijn overlijden (1989) en 53 jaar na zijn “pensionering” (na 1972 zou Simenon geen romans meer geschreven hebben) zijn werk nog niets aan literaire kracht en realisme heeft ingeboet.
Door de wijze van schrijven, de stijl (die, naar eigen zeggen, het ritme is) is er na verloop van al die tijd nog geen greintje oubolligheid in zijn boeken ingeslopen. De lichtvoetige opbouw van de zinnen, het gebruik van eenvoudige woorden die iedereen makkelijk herkent, en de beschrijving van de atmosfeer, de personages en hun indrukken, maakt dat zijn “tijdloze” verhalen zich nog altijd met de vaart van een trein laten uitlezen.
Naar verluid besteedde Simenon geen tijd aan overlezen en corrigeren. Simenon ging instinctief te werk, eigenlijk wist hij zelf niet precies hoe een boek tot stand was gekomen. Het moest daarom zo blijven als het was, met alle kwaliteiten en ad hoc gemaakte fouten erbij. Zo schreef Simenon makkelijk enkele tientallen bladzijden per dag, en publiceerde tijdens zijn leven bijna 500 titels.

Quasi alle romans van Simenon zijn op dezelfde wijze gestructureerd en behandelen dezelfde onderwerpen of thema's; en de structuur neemt dan, logischerwijze, de structuur aan van de detectiveroman. In de meeste verhalen gebeurt er plotseling iets in het leven van de hoofdpersoon waardoor diens tot dan toe rustige bestaan een abrupte onderbreking kent, onverwacht, soms wreed en dan meestal geheel ontwrichtend voor de rest van diens leven. En in alle verhalen wordt daarmee de wispelturige, onbetrouwbare en onvoorspelbare menselijke natuur geïllustreerd.

En ”De blauwe kamer” is daar een typisch voorbeeld van.
Tony en Andrée, getrouwde man en getrouwde vrouw, die elkaar al van in de schooltijd kennen en op latere leeftijd door omstandigheden met hun gezin terug in hetzelfde dorp gaan wonen, hebben al geruime tijd een affaire met elkaar. Meermaals hebben zij seks gehad in de blauwe kamer van het Hôtel des Voyageurs, het hotel van Tony’s broer in het naburige dorp.
Echter, wanneer Tony op zeker ogenblik hun relatie wil stopzetten zal Andrée zich daar niet zomaar bij neerleggen. Er staat dus iets te gebeuren.
De intieme scènes in de hotelkamer worden vanaf de aanvang van het boek doorkruist door de ondervragingen van mensen van het gerecht en de politie, Tony bevindt zich namelijk in de gevangenis. De antwoorden van Tony op de vragen glijden over in flashbacks naar het verloop van de affaire. Op die wijze wordt langzamerhand onthuld waarom Tony voor het gerecht wordt gebracht.
En op die wijze wordt de nieuwsgierigheid van de lezer zo intens geprikkeld, dat die de novelle zo vlotjes als maar kan zijn wil doorfietsen.

Echt 5 sterren waard.

PS : Het exemplaar van dit boekje behoorde tot een heruitgave van Simenon’s klassiekers door De Bezige Bij, naar aanleiding van de 25ste sterfdag van de schrijver (2014), die voor een zacht prijsje in de winkel verschenen. Later verschenen deze voor een nog zachter prijsje bij De Slegte, waardoor ik nu al een aardig reeksje in mijn bezit heb. Aanraders.