Nooit opgeven

De cover straalt eenzaamheid uit. Een meisje loopt met handen in haar zakken midden in een bos, wat geen bospad is. Waar loopt ze van weg? Wat is er gebeurd? De titel lijkt aan te geven dat het gaat om een kind, maar in wie? De subtitel is mooi verbasterd en ook zo waar.

Het verhaal is opgebouwd uit een proloog en dan volgen we 4 verhaallijnen; o.a. van Skye Koning, Axelle Dubois, Katherine de Vries, De Voyeur en de afsluiting is met een epiloog. Bij alle 4 staat de vermissing van de Engelse Lexi Brown van een camping in Frankrijk centraal.

Gelijk met de proloog wordt je in het verhaal getrokken, de toon is gezet. Gedurende het verhaal voel je de onderhuidse spanning. Middels diverse plotwendingen wordt je als lezer verrast en op het verkeerde been gezet. Waarna vervolgens een afronding volgt die warm en waardig is.

Gedurende het verhaal worden stap voor stap bij de personages steeds meer informatie vertelt hoe zij hierin beland zijn. Je leeft mee in een periode van bijna 20 jaar, waardoor de personages voldoende diepgang meekrijgen. De verhaallijnen worden langzaam met elkaar verweven in een samenhang die je niet zou verwachten.

Melissa heeft goede research gedaan, die het verhaal ten goede komt. De hoofdstukken zijn kort en soms blijf je met een cliffhanger achter. Het verhaal is chronologisch in de personages geschreven, zeer subliem gedaan. Het verhaal is eveneens beeldend geschreven met zeer gedetailleerde beschrijving van de diverse locaties, zonder hierin teveel te zijn.
Het laatste gedeelte van het verhaal gaat snel, die moet je echt rustig lezen, maar zit zo goed in elkaar.

Het boek laat je nadenken over familiebanden, liefde en grenzen binnen relaties en vooral ook in jezelf. Het verhaal zindert na. Melissa weet de lezer met dit boek uren leesplezier te geven.