Te weinig spanning en te weinig psychologie

Het gegeven is interessant: een middelbaren vrouw komt na een depressie weer terug op haar werk en wordt daar meteen onder de voet gelopen door de nieuwe stagiair die het nichtje van de nieuwe manager blijkt te zijn. De twee kunnen elkaar meteen niet luchten of zien. Dat zet de verhoudingen op scherp.

Ik zeg het niet graag, maar dit boek viel me dus zó tegen. Ik heb het uitgelezen omdat het een hebbanbuzz boek was, maar ik denk dat ik het anders weg had gelegd. Wat jammer! Een gemiste kans, want het verhaal op zich leent zich wel voor een psychologische roman of thriller als het goed uitgewerkt zou zijn.
Nu is het alleen maar negativiteit van beide dames, geen ontwikkeling, alleen haat naar elkaar toe.

Het boek bestaat uit verschillende hoofdstukken, geschreven in de ik-vorm wisselend door Katherine en Lily (in de vorm van een soort dagboek). Daar moet je tegen kunnen als lezer, want dat vindt niet iedereen makkelijk.

De diverse personages leer je kennen in het nu, hun achtergronden blijven heel erg lang onduidelijk of niet goed uitgewerkt. Daardoor mist het verhaal vaart en valt het in herhaling, wordt zelfs voorspelbaar. Hoe makkelijk is het om de toch al depressieve Katherine de grond in te boren, het ligt er te dik bovenop. Het is geen thriller, want nergens spannend, en van enige psychologische diepgang heb ik niks gemerkt.
Uiteindelijk kreeg het boek een andere ontknoping dan gedacht, dat vond ik dan weer een meevaller. Maar dat maakt helaas de rest van het boek niet goed.