Mee in het leerprocesvan de auteur

Natuurlijk wilde ik 'Zondagsleven' lezen, want net zoals veel anderen hier, was ik enorm gegrepen door z'n voorganger 'Zondagskind'. 'Zondagskind' is eigenlijk een liefdesverhaal, maar dan niet een waarbij je hoopt dat de geliefden eindelijk eens ongestoord samen mogen zijn. Nee, al lezende in 'Zondagskind' hoop je voor de autistische Jasmijn dat ze eindelijk eens ongestoord alléén mag zijn - met haar hond. Want hoewel Jasmijns vriend Nick van haar houdt, en hoewel haar vriendin Kirstin altijd voor haar klaar staat, is alleen zijn het ultieme geluk voor haar. Het is ontzettend knap dat schrijfster en alter ego Judith Visser bereikt heeft dat je daar als niet-autistische lezer helemaal in mee kan gaan. Dat je bij scénes waar onverwachts de deurbel gaat, samen met haar denkt: nee, ga weg! Ook al staat er dan een knappe en toegewijde man met een bos bloemen op de stoep.
 
Des te knap is het dat Visser dit beeld in 'Zondagleven' langzaam weer weet om te keren. Of nou ja, ik denk dat het geen knappe schrijverstruc is, maar eerder het leerproces van de auteur zelf, waarin ze je op weergaloze wijze weet mee te nemen. Vooral de scénes in het Zwarte Woud en de terugweg naar huis zijn wat dat betreft onvergetelijk. Samen met Jasmijn kom je tot de conclusie dat ze mensen nodig heeft, ook al is het nog zo moeilijk om met ze om te gaan. Zelfs nu ik deze recensie schrijf moet ik er alweer een traantje bij wegpinken…

'Zondagsleven' vond ik net niet zo aangrijpend als 'Zondagskind', maar toch zeker een waardige opvolger.