Ik miste de angst een beetje

Trevor Henderson is een fervent horror liefhebber en horror is hem met de paplepel ingegoten. Het grote publiek in het horrorgenre kent Trevor van zijn gruwelijke horror illustraties.

Dit jaar debuteerde hij zowel in eigen land als in Nederland met zijn eerste jeugdboek ‘Scarewaves‘, in het Nederlands ‘Angstgolven‘.

In ‘Angstgolven‘ volgen we verschillende personages. Jongeren die in Beacon Point wonen en op hun eigen manier geconfronteerd worden met paranormale gebeurtenissen.

Dit verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven vertelt, maar het personage van Mary is mij het meest bijgebleven. Zij komt namelijk nieuw in Beacon Point wonen met haar ouders en wordt al snel geconfronteerd met vreemde gebeurtenissen in haar nieuwe, oude vervallen huis.

De verschillende perspectieven zijn echter mijn eerste punt van aandacht. In totaal zijn er negen personages en tot de helft van het boek dus negen verschillende verhalen.

Het leidde mij persoonlijk enorm af van het verhaal. De personages zijn niet voldoende uitgewerkt en het ontbreekt aan achtergrondinformatie en verdieping om echt een band met hen te krijgen.

Daarnaast is er weinig tot geen echte opbouw aan spanning aanwezig. Doordat de hoofdstukken steeds vanuit een ander personage zijn geschreven, bouwt de spanning in het totale verhaal naar mijn mening niet echt op.

Een aantal gemiste kansen als je het mij vraagt. Zeker in een jeugdboek waarbij je hoopt dat de lezer zichzelf zou kunnen herkennen in één van hen.

De perspectieven van de jongeren worden afgewisseld met, wat naar het lijkt, een transcript van een radio uitzending. Persoonlijk vond ik deze hoofdstukken het meeste bijdragen aan de creepy vibes.

Pas over de helft van het boek lijken de betrokken jongeren in dit verhaal elkaar op te zoeken en plannen te maken voor de grote jacht op de paranormale gebeurtenissen.

Echter mistte ik hierbij absoluut een betere beschrijving van de totstandkoming van hun connectie.

Omdat er teveel tijd is besteedt aan de persoonlijke verhalen, die niet voldoende waren uitgewerkt naar mijn mening, blijft er te weinig ruimte over om de jongeren als groep samen te beschrijven.

Hierdoor voelt het verhaal na de eerste helft, tot aan het einde, vluchtig. Ik mistte daardoor wederom de spanning.

Daarnaast bleef ik mijzelf continu afvragen, ‘waarom gebeurt dit?’, ‘waar komt dit vandaan?’ en ‘wat is het totale plaatje?’.

Wat betreft de schrijfstijl van Trevor Henderson kan ik zeggen dat hij het absoluut in zich heeft om verhalen te schrijven. Echter is het wel van belang dat hij zich gaat ontwikkelen op het gebied van personages en het plot.

De unieke monsters in het verhaal en hun beschrijving waren echter wel heel erg gaaf. Al denk ik dat deze nog beter uit de verf zouden zijn gekomen wanneer ze, net als de personages, gehalveerd zouden worden.

Het einde van dit verhaal kwam wat mij betreft nogal abrupt.

Alle illustraties in dit boek zijn gemaakt door Trevor zelf en wat deze illustraties betreft krijgt hij absoluut complimenten.

Ze zijn duister en griezelig en dragen zeker bij aan de ondersteuning van zijn verhaal.

Conclusie
‘Angstgolven‘ is een uniek verhaal, echter had het wat mij betreft beter uitgewerkt mogen worden.

De jeugd kan zeker een ingewikkelder plot aan en het leek hier en daar alsof Trevor het niet goed aandurfde.

Er waren teveel personages in dit verhaal waardoor er te weinig aandacht is besteedt aan een gedegen uitwerking. Dit is ook ten koste gegaan van de spanning en het plot.

Ondanks dat dit boek mij niet wist te bekoren, ben ik wel benieuwd naar de ontwikkeling van Trevor als auteur.