Ik voelde het niet

Omdat ik de YA-fantasyboeken van Maggie Stiefvater altijd heerlijk vind, was ik ongelooflijk benieuwd naar haar eerste roman voor volwassenen. Het idee van Maggie die zich waagt aan een historische setting, midden in de Tweede Wereldoorlog, klonk als iets totaal anders dan we van haar gewend zijn. En eerlijk gezegd, dat is het ook.

Het verhaal speelt zich af in de eerste maanden van 1942, in een afgelegen hotel in de bergen van West Virginia: het luxueuze Avallon. Een plek waar de rijken der aarde naartoe vluchten om even te doen alsof de wereld niet in brand staat. June Hudson runt het hotel. Een vrouw van halverwege de dertig die alles op alles zet om de schijn van rust te bewaren, zelfs nu de oorlog steeds dichterbij komt. Wanneer ze te horen krijgt dat het hotel onderdak moet bieden aan prominente Duitsers, wordt haar loyaliteit flink op de proef gesteld. Want hoe blijf je beleefd tegenover mensen die aan de kant van de vijand staan, terwijl je eigen personeel familie heeft aan het front?

Naast June volgen we ook FBI-agent Tucker Minnick, die op zijn beurt probeert te achterhalen wat er precies speelt in het hotel, en Pennybacker van het State Department. En dan is er nog Hannelore, een zwijgzaam Duits meisje met meer geheimen dan woorden. Al deze perspectieven krijgen hun eigen moment, maar uiteindelijk draait het verhaal vooral om June en om de keuzes die ze moet maken in een situatie waarin niets echt zwart-wit is.

Wat ik knap vond, is hoe Maggie het thema van medeplichtigheid onderzoekt. Ze laat zien hoe moeilijk het is om in tijden van chaos te weten en te doen wat juist is, en hoe verleidelijk het kan zijn om te zwijgen in plaats van te handelen. Ze legt de nadruk op het feit dat je hart vaak wél weet wat goed is, ook al brengt dat je in de problemen. Dat vond ik een van de sterkste punten in het verhaal.

Toch moet ik eerlijk zeggen dat het boek voor mij behoorlijk traag op gang kwam. En eigenlijk ook traag bleef. Niet op de manier waarop sommige boeken langzaam opbouwen om spanning of diepgang te creëren, maar meer omdat Maggie vaak blijft hangen in de beschrijving van sfeer, details, en omgeving.

Begrijp me niet verkeerd, dat is een kracht van Maggie Stiefvater, maar ik miste daardoor wel de verdieping van de personages en het plot. Het bleef allemaal wat op afstand in dit verhaal. De morele worstelingen waren interessant, maar ik voelde ze niet echt. Ze bleven wat onder de oppervlakte en dat vond ik jammer.

De spanning die gezien de setting (oorlog, geheimen) aanwezig had moeten zijn bleef daardoor ook uit naar mijn mening. Er hing wel een constante dreiging, maar die kwam voor mijn gevoel nooit echt tot uiting.

Het is zeker geen slecht boek. De sfeer is fantastisch, het idee goed, en Maggie’s schrijfstijl blijft gewoon bijzonder. Maar ik had er meer van verwacht. Vooral omdat ze zo goed is in het oproepen van het magische en dat miste ik hier een beetje.

Het Avallon voelde prachtig en filmisch aan, maar het bleef vooral een decor. Ik had graag wat meer gevoel willen zien en ervaren.

Conclusie
‘De luisteraars’ is een sfeervol en zorgvuldig geschreven roman die meer indruk maakt met de wijze waarop het is geschreven dan met de inhoud.

Het was voor mij geen verhaal om even in weg te duiken. Ik voelde het helaas niet. Ook denk ik dat het onderwerp je moet liggen en de YA boeken van Maggie niet moet meenemen in je achterhoofd als je dit boek wilt lezen.