Een overheersende slak deze keer

‘Langzaam, maar zeker‘ is echt weer een Toon Tellegen boekje waarin dierenverhalen worden gebruikt om grotere vragen te stellen.

In dit geval draait alles om tijd, traagheid en de vraag of haast eigenlijk wel nodig is. De slak en de schildpad staan centraal en zijn allebei op hun eigen manier bezig met langzaam zijn. Ze filosoferen samen over tempo, geduld en het leven zelf, terwijl andere dieren om hen heen meekijken en soms meedenken. Zoals we gewend zijn van Toon Tellegen zitten de verhaaltjes vol kleine boodschappen die je aan het denken kunnen zetten.

Toch merkte ik bij deze bundel dat het voor mij anders uitpakte dan normaal. De slak speelt een grote rol en eerlijk gezegd vond ik hem eigenlijk helemaal niet sympathiek. Hij is zo overtuigd van zijn eigen traagheid en zet zichzelf zo nadrukkelijk neer als het langzaamste dier dat mijn ergernis al snel de boventoon voerde. De manier waarop hij omgaat met de schildpad raakte mij. De beledigingen, de namen die hij hem geeft. Iets wat een vriendschap zou moeten zijn, maar dat voor mijn gevoel niet is.

Juist daardoor lukte het me voor het eerst niet goed om alle onderliggende boodschappen echt te duiden, terwijl dat normaal juist is wat ik zo waardeer aan deze dierenverhalen.

Dat neemt niet weg dat ik de filosofische insteek nog steeds interessant vind en dat de gesprekken over tijd en aandacht zeker iets moois in zich hebben. Alleen bleef ik nu te veel hangen in mijn gevoel bij de slak om er volledig in op te gaan.

Niet mijn meest favoriete bundel van Toon Tellegen dus helaas, ook al herken ik duidelijk zijn stijl en de intentie om de lezer even stil te laten staan bij het moment.

De illustraties van Thé Tjong-Khing zijn absoluut prachtig overigens en mijn meest favoriete aspect van deze bundel.