Nieuwsgierig naar meer!

‘Een moord in november’ is een politie thriller die zich afspeelt in Oxford, en Simon Mason weet meteen een fijne sfeer neer te zetten. Ja, ik moest er wel even inkomen moet ik eerlijk bekennen.

Zijn schrijfstijl is echter beeldend en hij weet het contrast tussen het sfeervolle, academische Oxford en de arme buitenwijken waar rellen uitbreken goed weer te geven.

Tegen die achtergrond krijgen we twee totaal verschillende rechercheurs die per ongeluk samen op één zaak worden gezet, en ja, ze heten allebei Wilkins.

Aan de ene kant heb je DI Ray Wilkins, de keurige, goed opgeleide agent. Aan de andere kant hebben we DI Ryan Wilkins, totaal het tegenovergestelde van Ray. Ryan groeide op in een trailerpark aan de rand van de stad, is een alleenstaande vader met een klein zoontje, en heeft een kort lontje.

Hun eerste ontmoeting is al meteen één en al chaos. Door een administratieve fout wordt Ryan opgeroepen voor een moord op Barnabas College. De situatie is politiek gevoelig, de universiteit wil geen schandaal, en de twee rechercheurs moeten samenwerken of ze willen of niet. Gezien de verschillen tussen de twee, is het niet meer dan logisch dat er een bepaalde spanning voelbaar is.

Wat volgt is een complexe, maar (als je het mij vraagt) goed opgebouwde whodunit met verschillende lijnen. Simon Mason weet alles met elkaar te verweven zonder dat het onoverzichtelijk wordt. De moordzaak zelf is boeiend genoeg om je aandacht vast te houden, maar het zijn vooral de personages die het verhaal maken in mijn ogen.

Ryan is in het begin nogal ongeloofwaardig. Ik vroeg mij soms echt af hoe iemand als hij ooit bij de politie terecht is gekomen. Gek genoeg werkt het echter wel! Hij is grof, impulsief en heeft moeite met gezag, maar hij ziet dingen die anderen missen. En hoe verder het verhaal vordert, hoe meer je hem in je hart sluit.

Ray daarentegen is de rustige tegenpool, intelligent maar een tikje wereldvreemd. Samen vormen ze een bijzonder duo dat elkaar voortdurend in de haren vliegt. Toch is er ook een soort van balans. Hun botsingen zijn niet alleen grappig, maar laten ook mooi de klassenverschillen binnen Oxford zien.

Het boek heeft een fijn tempo en de opbouw aan spanning vond ik goed. Zelfs wanneer sommige dingen een beetje over de top voelen.

Wat nee, niet alles is perfect. Het verschil tussen de twee Wilkinsen wordt er af en toe iets te dik opgelegd. Op een gegeven moment weet je het wel.

‘Een moord in november’ heeft twee hoofdpersonages die je niet snel vergeet. Ondanks de kleine overdrijvingen kon ik het niet neerleggen.

Conclusie
‘Een moord in november’ is een heerlijke Britse detective met vaart, humor en geweldige personages met een interessante dynamiek.

Perfect voor iedereen die houdt van misdaadverhalen met karakter.

Ik ben heel benieuwd naar een volgend boek over dit duo.