Magisch interessant!

‘Silvercloak‘ begint met een sterk proloog dat een duidelijke toon zet voor het verhaal als je het mij vraagt.

Door dit proloog heb je direct het gevoel middenin het verhaal te zitten. Een heftige gebeurtenis die je niet loslaat. Daarna maakt het verhaal een flinke sprong in de tijd, waardoor je nieuwsgierig blijft naar wat er in de tussentijd is gebeurd.

Het boek is verdeeld in delen, wat de opbouw van het verhaal helder houdt.

De worldbuilding is een van de sterke punten van L.K. Steven. Informatie wordt subtiel in het verhaal verweven, zonder dat je het gevoel krijgt dat er ineens veel op je af komt. Het voelt natuurlijk, waardoor de wereld tot leven komt. Er blijft bovendien genoeg mysterie over om te ontdekken, en dat maakt meteen nieuwsgierig naar het vervolg.

De magie in ‘Silvercloak‘ vond ik interessant. Er zijn verschillende vormen en manieren waarop magie werkt, wat het magische systeem veelzijdig maakt. Toch had ik soms gemengde gevoelens. De toverstokken en termen als “Ludders” riepen bij mij Harry Potter-associaties op, bijna op een kinderlijke manier. En het idee dat magie hersteld of aangevuld wordt door genot (met eten en seks als de meest effectieve vormen) vond ik wat vreemd.

Saffron is een boeiend hoofdpersonage. Ze is complex, getraumatiseerd en heeft overduidelijk twee kanten. Het feit dat magie geen effect op haar heeft, maakt haar uniek in deze wereld. Toch voelde ze voor mij soms jonger aan dan haar werkelijke leeftijd, vooral in hoe ze reageert in bepaalde situaties. Over het algemeen is ze wel goed uitgewerkt, en ik vond haar voldoende verdieping hebben.

Levan, de zoon van de vijand, is het type personage dat intrigeert. Hij is gevaarlijk maar ook kwetsbaar. Alhoewel er over ‘gevaarlijk’ gediscussieerd kan worden. De romantische verhaallijn tussen Saffron en Levan vond ik zelf te soft voor een enemies-to-lovers-trope. Hierdoor kreeg het verhaal af en toe meer YA-vibes terwijl het fantasy voor volwassenen zou moeten zijn. In de uitwerking lagen hier dus wat gemiste kansen.

Dit geldt overigens ook voor “de gevaarlijke Bloodmoons”. Dat gevaar had ik meer willen voelen en meer op de voorgrond willen zien.

Qua stijl schrijft L.K. Steven vlot, beeldend en gedetailleerd. Je ziet scènes zo voor je, en het tempo is prettig. Het plot wist me meerdere keren te verrassen en de wendingen zorgden ervoor dat ik bleef doorlezen. Het geheel voelde voor mij als een geslaagde mix tussen fantasy en thriller, met actie, spanning en intrige.

Conclusie
Hoewel ik bij een aantal punten in de uitwerking wat twijfels heb (de Harry Potter vibes, de enemies-to- lovers-trope en het feit dat de Bloodmoons wat mij betreft wreder hadden mogen zijn), is ‘Silvercloak‘ een donker, fascinerend verhaal over wraak, bedrog, liefde en magie.

De worldbuilding was sterk, de twists verrassend en de personages interessant. Ondanks mijn kanttekeningen bleef ik zeker geboeid tot de laatste bladzijde.

Hoewel sommige magische elementen voor mij niet helemaal overtuigend waren en de romantiek wat te makkelijk aanvoelde, kijk ik absoluut uit naar het vervolg.

Zeker gezien het einde denk ik dat we in het volgende boek verrast gaan worden!