Prachtig en hartverwarmend!

Marscha heeft een eetstoornis. En deze eetstoornis beïnvloedt haar hele leven.

Na opname in een kliniek, is het voor Marscha tijd om stapjes vooruit te gaan maken. Haar ouders en arts besluiten dat een vakantie een goed idee zou kunnen zijn.

Op een ver vakantie adres is er niemand die Marscha kent. De eetstoornis reist echter wel met Marscha mee en maakt dat ze zich niet op haar gemak voelt.

Dan ontmoet ze Ruben. Een leuke jongen die op de camping werkt waar ze verblijven. Het lijkt er op dat hij Marscha net zo ziet zitten als zij hem.

Maar kan zij zichzelf wel zijn? Durft Marscha het aan om haar angsten en onzekerheden onder ogen te zien en lukt het haar om de eetstoornis de baas te blijven?

Ook Ruben lijkt het niet makkelijk te hebben en dit zorgt hier en daar voor onbegrip tussen hen beiden. Vinden zij elkaar leuk genoeg om open naar elkaar te durven zijn? Of zijn hun eigen problemen te groot en staan ze in de weg?

‘Wat je zegt zie je zelf‘ begint met een proloog waarin Marscha is opgenomen in een kliniek voor mensen met een eetstoornis. Hierin krijgen we meteen een uniek kijkje in een omgeving die niet voor een ieder zichtbaar is.

Na de proloog wordt het verhaal vervolgd met Mascha en haar familie die op vakantie gaan richting Frankrijk.

Je zou je af kunnen vragen waarom er niet meer focus ligt op de periode in de kliniek, maar zodra je verder leest, begrijp je meteen dat de focus ligt op het leven met een eetstoornis in het dagelijks leven en wat dit voor Marscha betekent.

Daarnaast word je in het verhaal niet teleurgesteld, omdat Mascha met regelmaat stukjes vertelt over haar verleden, wat meteen een mooie verdieping geeft.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Marscha en Ruben, en ik ben ontzettend blij dat Jacodine er voor heeft gekozen om vanuit twee perspectieven te schrijven.

Op deze manier krijg je verdieping in het verhaal en beide personages. En daarnaast zie je hoe beiden worstelen met hun eigen problemen, maar ook hoe ze tegen die van de ander aankijken.

De manier van schrijven van Jacodine is zo ontzettend fijn en prettig. Het verhaal leest vlot en Jacodine kan omgeving en gebeurtenissen prachtig beschrijven. Hierdoor leeft het verhaal.

Haar schrijfstijl zorgde er voor dat het verhaal, ondanks dit heftige onderwerp, liefdevol en hartverwarmend aanvoelde.

Heel duidelijk is de ervaring van Jacodine te lezen op het gebied van jongeren met een eetstoornis. Het verhaal komt levensecht over en raakt je op sommige momenten ontzettend. Ik ben mijzelf hierdoor veel meer bewust geworden over wat een eetstoornis met iemand kan doen en hoe de omgeving hier vaak mee omgaat.

Het heeft mij enorm geraakt.

Of het allemaal goed komt op het einde? Dat is iets dat je zelf zult moeten gaan ontdekken.

Ik kan je in ieder geval vertellen dat dit boek absoluut de moeite van het lezen waard is!


Personages
Al vanaf de eerste pagina’s hield ik van Marscha. Ik kan niet helemaal goed uitleggen waarom, maar dit heeft absoluut te maken met de ervaringen van Jacodine zelf, die zij heeft weten te verwerken in dit verhaal.

Ze heeft zich zo ontzettend ingeleefd in haar personage, en dit is echt leesbaar en voelbaar in alle letters en woorden.

In dit verhaal lees je over Marscha en haar eetstoornis. Je voelt en leeft met haar mee doordat je in haar hoofd kruipt.

Je ziet welke stappen zij vooruit zet, en welke gebeurtenissen haar weer achteruit doen stappen.

In het gehele verhaal is de ontwikkeling van Marscha te zien en dit vond ik zo ontzettend bijzonder en daarnaast zo goed uitgewerkt, dat ik continu het gevoel had dat ik naast haar stond.

Dat ik naast haar stond en juichte bij alle positieve stappen vooruit. Als ze haar eigen grenzen opzocht en er voor ging. Maar ook een traantje wegpinkte als ik haar frustratie las en voelde.

Alleen al vanwege deze prachtige beschrijvingen en de gevoelens die Jacodine je laat ervaren, zou ik dit boek al aanraden.

Ook Ruben vond ik een onwijs leuk personage. Hij is heel energiek en vrolijk, maar heeft in zijn eigen leven ook zo zijn eigen problemen.

Ik vond het heel fijn dat Jacodine Ruben heeft toegevoegd aan het verhaal. Niet alleen haalt het de intensieve focus weg van de eetstoornis (het breekt het verhaal), maar het laat ook echt zien hoe het er in het dagelijks leven aan toe gaat.

Vanaf het moment dat ze elkaar ontmoeten, verandert er iets bij beiden. En dat was zo mooi om te zien. Het is daardoor niet alleen een verhaal over een belangrijk onderwerp, maar het laat ook het gewone leven zien van verliefde jongeren.

Ook heeft Jacodine gedacht aan de uitwerking van de familie van Marscha.

Ik vond het zelf heel fijn om te lezen hoe haar ouders de eetstoornis ervaren en hoe zij hiermee omgaan binnen het gezin.

Alle personages maken een prachtige ontwikkeling door in dit verhaal en die had ik voor geen goud willen missen!


Conclusie
‘Wat je zegt zie je zelf‘ is behalve een young adult verhaal met een boodschap, ook een boek dat een taboe doorbreekt.

Een liefdevol verhaal, dat je tussen de regels door informatie geeft.

Maar bovenal een hartverwarmend verhaal over ontwikkeling, vriendschap, liefde, leven en heel veel hoop.

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat dit boek mij zo zou gaan raken.

Maar dat deed het echt.

Het is absoluut een verhaal dat heerlijk weg leest en wat mij betreft ook echt een heel belangrijk verhaal. Ik weet zeker dat mensen die moeten leven met een eetstoornis, ontzettend veel herkenning in dit verhaal zullen vinden.

Je zou een hoop drama verwachten misschien, maar het is zo liefdevol en ook vol humor.

Voor mij was dit verhaal op alle punten compleet. En dat is de reden dat het van mij vijf sterren krijgt!