Indrukwekkend verhaal, maar schrijfstijl is wennen

Vijf jaar na de dood van Sanda, spreekt zijn vader Ousmane Dia zich uit en vertelt hij een kant van het verhaal dat voor velen niet te bevatten zal zijn.

Het verhaal van een vader die zijn zoon verloor. Maar ook het verhaal van een vader die strijd voor gerechtigheid en dat niet krijgt.

‘Ze hebben mijn zoon vermoord‘ is een indrukwekkend verhaal dat, wanneer je het leest, nooit vergeten kan worden.

Het verhaal van Ousmane Dia is opgetekend door Thomas Blommaert. En eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik in eerste instantie een volledig verhaal had verwacht zoals we kennen van andere persoonlijke verhalen, biografieën en misdaadboeken.

Echter, is het verhaal van Ousmane Dia vormgegeven in een unieke vorm dat veel weg heeft van poëzie. Een pseudo-poëtische vormgeving dus.

In eerste instantie vroeg ik mij af wat de meerwaarde hiervan was. Het is niet gebruikelijk en komt het zeer persoonlijke verhaal van Ousmane hiermee wel tot zijn recht?

Echter kwam ik na een aantal pagina’s tot de conclusie dat deze verkorte vorm van schrijven in dit geval heel indrukwekkend was.

Ousmane Dia komt hiermee namelijk direct tot de kern en zijn woorden lieten op mij een blijvende indruk achter.

Dus ja, de wijze van schrijven/vormgeving is anders dan we gewend zijn, maar wat mij betreft kwam het verhaal absoluut duidelijk over en was het meer dan voelbaar.

Ousmane Dia vertelt ons in zijn boek waarom hij ervoor heeft gekozen om na vijf jaar zijn verhaal met ons te delen. Hij geeft een korte samenvatting van de dramatische dood van zijn zoon Sanda en vertelt meer over zijn eigen achtergrond en waar hij geboren en getogen is.

Hij is vanuit Senegal naar België gekomen en al vrij snel wordt duidelijk hoe moeilijk hij het soms ook heeft gehad als gekleurde man in zo’n wit land.

Natuurlijk is dit iets wat nog steeds vaker wel dan niet het geval is. En dit gold in zijn ogen ook voor zijn zoon Sanda.

Het thema racisme klinkt ook door in zijn verhaal en gezien het onderzoek naar de daders/verantwoordelijken, of eigenlijk het gebrek daaraan, is dat niet meer dan logisch.

Want werd zijn zoon Sanda wel als een gelijke behandeld? Waarom kwamen de daders weg met zulke lage straffen?

Ousmane Dia vertelt hoe het onderzoek naar de daders verliep, het gebrek aan empathie en de lage straffen.

Gelukkig vertelt hij ook hoe de échte vrienden van Sanda hem, zijn vrouw en familie gesteund hebben en nog steeds doen.

De politie en het gerechtshof hebben in de zaak van Sanda ontzettend veel steken laten vallen.

Na het lezen van dit boek moest de absurditeit daarvan echt even bij mij indalen.

Ik kon alleen maar denken: ‘Hoe dan?‘. Dit had nooit mogen gebeuren en de daders hadden veel harder gestraft moeten worden.

De nabestaanden zullen moeten leven met niet alleen een verschrikkelijk verlies, maar ook nog eens met de wetenschap dat hen heel erg veel onrecht is aangedaan.


Conclusie
‘Ze hebben mijn zoon vermoord‘ is een ontzettend persoonlijk en aangrijpend verhaal van een vader die zijn zoon op een verschrikkelijke manier verloor.

In zijn verhaal liggen emoties dicht bij elkaar. Niet alleen is er het verdriet en de woede. Maar ook zien we de liefde voor Sanda terug en de liefde voor allen die Ousmane en zijn familie hebben gesteund en steunen.

De pseudo-poëtische schrijfstijl in combinatie met het Vlaamse taalgebruik was even wennen, maar wie doorleest zal hopelijk net als ik de kracht ervaren die achter de woorden van Ousmane schuilgaat.

Het verhaal van Ousmane, maar vooral ook het verhaal van Sanda, is een verhaal dat niet vergeten mag worden.

Een verhaal waarvan ik hoop dat mensen er lering uit trekken.

Ik hoop dat Ousmane Dia met het delen van zijn verhaal een klein stukje extra verlichting zal vinden.