Goof is de gemeenste gans

Een eerste deel van een nieuwe serie en dan ook nog in graphic novel stijl, dat is een boek dat zeker hier thuis hoort. Omdat hier in huis niet alle kinderen graag lezen en sommige dyslexie hebben, zijn we erachter gekomen dat een graphic novel ze eerder trekt om mee op de bank te kruipen dan een boek vol met alleen maar tekst.

Wat mij direct opviel was de rode cover. Hij is wat ‘simpel’ zonder dat ik het direct negatief bedoel. Hij sprong er voor mij wel uit, dus je kunt het positief nemen. Zoals de cover is zo zijn de illustraties in het boek ook. Ze bevatten enkel de kleuren rood, zwart en wit. Daarover hebben ze nagedacht, omdat het zo door loopt. Een leuk detail als je het mij vraagt.

Goof is geen leuke gans. Hij doet alleen maar vervelende dingen en zorgt ervoor dat andere kinderen zich niet prettig voelen. Maar dat maakt Goof niets uit. Hij doet het lekker toch allemaal. Maar wanneer dan Anton het Biggetje in beeld komt en Goof uit het niets een bloem geeft, weet Goof niet wat hem overkomt.

Een verhaal dat bol staat van emoties. Alles komt wel aan bod. Dit is iets waar een kind zichzelf mee kan vergelijken. Hierdoor heb je ook hele fijne invalshoeken om met elkaar het gesprek aan te gaan. De boodschap dat je iets voor een ander mag doen gewoon zomaar, die vind ik heel mooi. Wat dat komt steeds minder voor, steeds vaker moet er iets voor terug in de plaats. Laten we gewoon lief voor elkaar zijn, zonder er iets voor terug te hoeven.