Rammelaar

Ook uitgeverij Karakter is jaloers op het enorme succes van de boeken van Dan Brown. Zij beproeven hun geluk in dit genre met de Duitse auteurs Andreas Eschbach, Jörg Kastner en Philipp Vandenberg. Van laatstgenoemde is het in 2003 geschreven Het Golgotha-dossier een groot verkoopsucces. Ik durf de discussie wel aan dat dit succes vooral te danken is aan de interessante prijsstelling. Hoewel het uitgangspunt van het boek veelbelovend is, strandt het voortijdig door ongeloofwaardige personages, boeketreeksachtige liefdesrelaties en net die ene toevallige gebeurtenis teveel.

Arno Schlesinger (in de omslagtekst onterecht Arnold genaamd) is een archeoloog met een voorliefde voor spitten in Bijbelse gronden. Na een ongeluk ondergaat hij een levertransplantatie in Duitsland. Chirurg Gregor Gropius leidt deze operatie. Als de patiënt onverwacht overlijdt door vergiftiging van het donororgaan, wordt Gropius geschorst. Het politieonderzoek leidt aanvankelijk tot niets, maar Gropius kan natuurlijk niet bij de pakken neer gaan zitten. Hij zoekt de dader in de wereld van de orgaanmaffia, maar stuit al gauw op aanwijzingen dat Schlesinger een wereldschokkende ontdekking heeft gedaan.

Een goed boek sleept de lezer mee door het verhaal zonder dat zij los wil laten. Identificatie met de hoofdpersoon is hiervoor een belangrijke voorwaarde. Meer dan 300 pagina’s lang heb ik een poging gedaan Gropius te begrijpen, maar het is me niet gelukt. Gropius verandert op ongrijpbare wijze van radeloze chirurg in vastberaden detective en van ongetemd liefdesbeest in een naïeve spion (zou u raar opkijken als u had besloten om u te verstoppen op een boot en enige tijd later ontdekt dat u… midden op zee bent?!). Een klein rammeltje in het verhaal kan een auteur snel vergeven worden, maar Vandenberg rammelt net iets te vaak. Zo wordt uit de proloog duidelijk dat Gropius het verhaal zelf heeft opgetekend en vervolgens aan de auteur heeft overhandigd. Hoe is het dan mogelijk dat (korte) delen van het verhaal vanuit het oogpunt van de andere personages worden verteld? En wat te denken van een auteur die de autoritplaspauze van zijn hoofdpersoon beschrijft tijdens welke hij toevallig de plek ontdekt waar hij enige tijd geblindeerd is vastgehouden? Het vertragende stilstaan bij het gepassioneerde liefdesleven van Gropius is Vandenberg vergeven (er zullen immers best lezers zijn die deze passages wel waarderen), maar ik heb een hevige tenenkromming niet kunnen onderdrukken bij de race tegen de klok op zoek naar de auto van Schlesinger die natuurlijk net naar de sloop is gebracht en natuurlijk net in de grijpers van de pers is beland. Waarom toch twee sterren? Omdat het plot best aardig is. Omdat er spannende passages in voorkomen. En omdat het best wel eens lekker is om met het verstand op nul een spannend verhaal weg te lezen. Vooral voor die prijs.