In dit derde boek in de reeks met FBI agent Pendergast in de hoofdrol, spelen ook oude bekenden archeologe Nora Kelly en journalist Bill Smithback een grote rol, en dat maakt dat ik me als lezer direct thuisvoel in het verhaal.

Als een graafmachine op een bouwwerf negentiende eeuwse gewelven blootlegt die een aantal verminkte skeletten bevat, roept Pendergast de hulp in van Nora om deze locatie snel te onderzoeken vooraleer deze verdwijnt onder het beton. Al snel wordt een link gelegd naar een paar wetenschappers, waarvan er één onderzoek deed naar de mogelijkheid om het leven van de mens te verlengen.
De inkt van het krantenartikel over de vondst is amper opgedroogd of er worden weer, recente, slachtoffers gevonden, die op identieke wijze verminkt zijn.
Is de wetenschapper in zijn opzet gelukt om zijn leven te verlengen, of is het een copycat die New York in zijn greep houdt.

In dit vlot lezende, goed geschreven boek steek ik heel wat op van het negentiende eeuwse New York en zijn bewoners. De auteurs zijn goede vertellers en ze slagen erin me het ganse boek door te blijven boeien. Dit mede door de raakvlakken met archeologie, wetenschap en natuurkunde, die in mijn interesseveld liggen. Ook het plot bevat sommige goed getimede onverwachte wendingen, die ervoor zorgen dat het geheel blijft boeien.

Maar het grote punt van kritiek is de geloofwaardigheid, of beter het gebrek eraan. De alwetendheid van Pendergast is mij al langer een doorn in mijn oog. Geen enkel normaal mens heeft zulk een parate kennis en deductievermogen, of kan zo snel aan de gezochte informatie raken. Maar ook de ontknoping van dit verhaal tart alle verbeelding. In een poging om alle register open te trekken is het einde zo vergezocht en overdreven dat voor mij de grenzen van het aannemelijke ver overschreden worden. Jammer.