Te hoge verwachtingen van de "King"

Stephen King staats zeer hoog aangeschreven als het om thrillers gaat. Het is dan ook vanuit deze positieve vooroordelen dat ik me Joyland heb aangeschaft. De schrijfstijl is zeer fijn, maar ik stoorde me aan één iets mateloos: het gebrek aan hoofdstukken. Ik ben het type persoon dat snel nog eens een hoofdstukje verslind bij een kwartiertje pauze. Dat is echter verschrikkelijk moeilijk als er geen afgelijnde hoofdstukken zijn, want dan weet je nooit wanneer je best stopt en/of begint. Verder eist het ook enige tol om het boek weer te openen, om met andere woorden weer opnieuw in het verhaal gekatapulteerd te worden.

Het verhaal zelf wordt vanuit het ik-perspectief met een bijzondere aandacht voor details verteld. Gezien mijn grote interesse in pretparken, vond ik het dan ook geweldig hoe visueel ik me Joyland kon voorstellen. Gezien de reputatie van de schrijver en de korte inhoud, had ik verwacht dat dit een horrorverhaal zou zijn. Niets is echter minder waar, hetzij dat de horror bijzonder lang op zich laat wachten. De plot ging véél te snel (in tegenstelling tot de introductie zoals eerder vermeld). Het had nog iets meer nadruk mogen liggen op het spookhuis, op de moorden, op de motieven van de moordenaar, etc.

Dus concluderend kan ik stellen dat Joyland niet bijzonder eng is zoals het Stephen King zou typeren, maar kan het zeker toegevoegd worden aan je to-read lijstje als je geboeid bent door pretparken. Het is een emotioneel coming-of-age verhaal die de nadruk legt op liefde, verlies, overleven, etc.