Esthetica

“Hij weet het en ik weet het. Dat is genoeg.”

Met deze zinnetjes eindigt Stefan Hertmans zijn Dankwoord. Kernachtiger had hij mogelijk zijn boek ‘Dius’ (2024) niet kunnen samenvatten. “Stefan Hertmans verlaat het experiment en schreef een klassieke, ontroerende roman over een vriendschap tussen twee tegenpolen. Het is moeilijk om Dius nog weg te leggen.”, aldus de kop van de recensie van Onno Blom in de Volkskrant (12 oktober 2024).

Meer dan dat is het boek een uitnodiging. Je gaat als vanzelf op zoek via Internet naar beelden van schilderijen van schilderijen die Hertmans beschrijft. Zoals met Bronzino’s ‘Allegorie van Venus, Cupido, Afgunst en Tijd’ - Hertmans nodigt je uit met zijn betekenisvolle interpretaties. En je pakt je cd van Pergolesi en je luistert onder het lezen naar zijn prachtige ‘Stabat Mater’. Ronduit genieten.

“Wie goed keek, kon vaststellen dat kunstenaars door de eeuwen heen zich steeds met dezelfde problemen bezig hadden gehouden. Alleen hadden ze er telkens weer andere vormen voor gevonden: de vorm die past bij de wereld waarin ze leefden.”
En zo vindt Hertmans de vorm van zijn boek om ons te laten nadenken over inclusiviteit en de kloof tussen het denken vanuit armoe en vanuit rijkdom, en zeker ook over de betekenis van écht onderwijs “er bestaat een specifieke vorm van energie wanneer het samen hardop denken lukt”. Zo is dit boek - verrijkend als een inspirerende, open en respectvolle dialoog.

“Esthetica, zei de geleerde, was dus oorspronkelijk een kwestie van sporen leren lezen - het landschap leren begrijpen waarin je je begeeft.”