Een vriendschap van onschatbare waarde

In ‘Waar de zon de sneeuw raakt’, geschreven door Mélissa Da Costa volgen we Ambre. Nadat ze thuis weinig liefde en aandacht kreeg, geraakte ze op het verkeerde pad tot wanneer ze Philippe ontmoette. Hij is veertig , commercieel directeur, getrouwd en vader van twee kinderen. Ze valt als een blok voor hem. Hij schenkt haar aandacht en bemint haar. Maar voor Philippe komt zijn gezin toch nog altijd op de eerste plaats. Wanneer Ambre in haar flat beseft dat ze niemand en niets meer heeft behalve hem wordt ze overweldigd door de leegte. Ze probeert zelfmoord te plegen maar gelukkig komt Philippe net op tijd. Deze relatie is gedoemd om te mislukken daarom stuurt hij haar naar een hotel in de bergen waar ze maanden kan werken en verblijven als seizoenarbeider. Ze moet opnieuw leren leven maar ditmaal zonder hem…

Het verhaal draait om Ambre, zij speelt de hoofdrol in het boek. Door haar verhaal leren we de andere personages kennen. We zien hoe ze in het begin een beeld van hen vormt en hoe haar relatie met hen evolueert gedurende het hele verhaal. Op die manier voelen we ook beter haar emoties, haar twijfels, haar angsten, haar vertrouwen in de mensen. Je leeft zodanig met haar mee dat je af en toe een krop in de keel krijgt of een traantje moet wegpikken. De andere personages zijn ook heel sterk neergepend. Maar Tim blijft toch een specialeken. Zo’n vriend die je door dik en dun steunt, wil iedereen toch wel.

De cover met het sneeuwklokje is heel mooi en past perfect bij het verhaal. Het straalt een zekere rust uit. Toen ik het boek zag dacht ik wat een dikke klepper en bij het bladeren zag ik lange hoofdstukken waarvan ik niet zo grote fan ben. Maar bij het lezen ging ik zo vlot door het boek dat de lange hoofdstukken niet meer zo lang leken. De schrijfstijl beviel me enorm. Het is heel beeldend, de emoties kwamen heel goed over. Ik had het gevoel dat ik ook een bewoner van de chalet was en ook tot de vriendengroep behoorde.
Het is een dik boek vol met mooie zinnen waar ik zo intens van heb genoten en die ik later wel nog eens zal terug lezen. Ik citeer er een paar :

‘Al 2 dagen lang heb ik het gevoel in duizend gruzelementen te liggen. Alsof ik van de pijn ontploft ben. Ik zweef waar de wind me brengt, versnipperd, op het punt op te lossen’

‘Een plantje waarvan de bloem de vorm van een traan had. Het sneeuwklokje’

‘Het is dwaas om alle rozen te haten omdat één doorn je heeft geprikt’

‘Gelukkig zijn is iets wat je krijgt als je de moed hebt om alles overboord te gooien en aandurft om helemaal opnieuw te beginnen. Geluk is niet een gevoel van innerlijke rust en vrede dat maar gewoon voortkabbelt’

‘Waar de zon de sneeuw raakt’ is een boek dat je dichtslaat met een gevoel van spijt dat het gedaan is. Het is een genot om te lezen hoe een vriendschap zo liefdevol kan zijn, waarin iedereen elkaar helpt en steunt in moeilijke en kwade dagen. Een vriendschap van onschatbare waarde.