Groot respect voor de schrijver en het boek

Na lezing van dit boek ben je even stil. Het is tegelijkertijd een autobiografie en een ode aan een hond. Een verslag van een leven dat regelmatig levensgevaarlijk is door deelname aan Rode Kruis- en militaire missies naar de afschuwelijkste conflictgebieden, en een leerzame inleiding over het bestaan van assistentiehonden en hun taak bij de schrijver die aan PTSS lijdt. Een verhaal over de wederzijdse liefde tussen een veteraan en zijn hond, tussen Royan en Plouf.
Royan van Velse schrijft met groot respect over de ontmoetingen in zijn leven met opleiders, militairen, hooggeplaatsten van allerlei slag; ontmoetingen met collega’s in zijn humanitaire missies, collega’s op het werk, de instructrice van zijn hond en de bewoners van de vele landen die hij heeft bezocht die in onmenselijke omstandigheden moesten zien te overleven. En met hetzelfde respect over zijn Plouf.
Van Velse is een rasverteller die ook verhalen over afschuwelijke gebeurtenissen leesbaar en begrijpelijk over het voetlicht weet te brengen. Ik heb het boek in één adem uitgelezen.
Voor iemand die zo’n boek kan schrijven, kun je alleen maar hetzelfde grote respect hebben.