Een verrassende debuutroman

Een ‘mannenboek’? De tekst op de achterkant lijkt bedoeld als waarschuwing. Niet nodig voor mij als vrouwelijke lezer. Het is een ‘Mensenboek’. Een warm bad vol emoties voor de lezer. Hoewel? Soms te warm, soms niet warm genoeg, soms loopt het over. Kortom, een echt verhaal over echte mensen.
David, de hoofdpersoon, is de antiheld ten voeten uit. Dat krijg je, als je moeder je zonder pardon in de steek laat en je vader zich niet of nauwelijks om je bekommert en erger nog, je een pak rammel geeft terwijl je aan het pianospelen bent. De lezer is getuige van Davids onzekerheid als puber, als student, en zelfs als hem toch een heel aardige positie bij een hedgefonds in New York in de schoot is geworpen. De lezer mag meekijken met de avonturen en scharrels die David toch maar voor elkaar krijgt, en waarop hij stiekem ook een beetje trots is.
Tot zover de kortst denkbare samenvatting van de geschiedenis van deze Nocturne voor Messina. Maar er is meer. Het boek mag dan geen compulsive pageturner zijn, de roman werkt niet toe naar een climax, de verrassende en onverwachte tournure aan het slot is wel degelijk een mooie vondst. Heel onderhoudend zijn bijvoorbeeld Davids studiegeschiedenis en zijn veroveringen van leden van de andere sekse, daarnaast is uitgesproken leerzaam hetgeen verteld wordt over de wereld van het grote geld in New York en de (althans voor mij) verrassende praktijken die er daarbij op na worden gehouden.
Dan heb ik het nog niet over Eustatia’s taalgebruik gehad. Hij kan mensen van allerlei slag heel beeldend beschrijven en maakt verrukkelijk soepele zinnen met regelmatig een opmerkelijke wending. Over zijn vaders kookkunst: ‘Die middag rook ons huis naar soep. Het was nooit echt smakelijk wat hij kookte, een beetje ondefinieerbaar zoals mijn vader zelf, maar het was wel met een onhandig soort zorgvuldigheid gemaakt’.
Of, met de zelfspot in dit met autobiografische elementen doorspekte boek:
‘Het gebrek aan elegantie van mijn Piedro-schoenen viel me nu pas op. Mijn vader vond goed schoeisel belangrijk en was daar niet zuinig in. Dit merk benadrukte de Duitse voorliefde voor ‘gezond voor de voeten’ wel erg nadrukkelijk met orthopedische vormeloosheid. Ik mankeerde niets aan mijn voeten, maar met deze vierkante leren dozen viel toch moeilijk aan die indruk te ontkomen’.
Boris Eustatia meent te moeten waarschuwen voor de vele scabreuze passages. Ik ben dat nauwelijks met hem eens. De passage waarin hij een onooglijke winkelier in een onooglijk winkeltje beschrijft, die vind ik pas scabreus!
Samenvattend, Nocturne voor Messina is een verrassende roman die goed is voor een aantal bijzonder vermakelijke leesuren, waar de lezer ook nog het een en ander van opsteekt.