Zoet

Verstoten van Jane Harper is duidelijk een moetje, om nog te kunnen meeliften op haar succesvolle voorgangers, in het bijzonder De droogte en Verlaten. Daar waar die boeken de loomheid en tegelijkertijd de bikkelharde realiteit van het hete Australië prachtig beschrijven, moet je je, los van het verhaal waar het eigenlijk om gaat, bij Verstoten door een enorme berg zoetigheid heen lezen. Uitzonderlijk fijne familiebanden, van God gezonden kinderen en hun fantastische peetvaders en -moeders, mierzoete nieuwe relaties. Verhaallijnen als zuurstokken en roze kauwgomballen. Voor velen onderhoudend, voor mij een tenenkrommende afknapper. Mijn ogen vliegen niet over de woorden, ik ben een langzame lezer die wil begrijpen wat de auteur me te vertellen heeft. En daar gaat het wel eens mis in dit boek. Zo heb ik geprobeerd om mij in het begin van het boek een beeld te vormen van een parkeerterrein voor kinderwagens. Kennelijk met de baby's er nog in, onbeheerd, want ‘vechten om de schaduw van het reuzenrad’ is niet nodig als de wagens leeg zijn. De gezinnen wisselen wijn en kaas af met kermisattracties voor ze de wagen weer komen ophalen. Ze gaan dus zonder kinderwagen het festivalterrein op, en het lijkt me sterk dat ze zonder uitzondering feestvieren met een baby in hun handen. Waarom nemen ze de wagens niet mee? Ik begrijp er niets van, en uitleg is er niet. Als Kim niet terug komt en haar kinderwagen met kind erin niet ophaalt is iedereen verontwaardigd dat ze haar Zoe alleen laat, terwijl alle ouders hetzelfde doen. Kim alleen wat langer. Een jaar. Een jaar lang tast iedereen volledig in het duister. Niet alleen bij de verdwijning van Kim, maar ook bij een eerdere vermissing, zes jaar geleden. Politie en betrokken familie hebben uitgebreide onderzoeken gedaan en informatie verzameld, en ze komen er maar niet uit. Maar gelukkig is daar Aaron Falk. En eigenlijk is het deel waarin hij achter de waarheid aan gaat best onderhoudend en prima om in bed te lezen, maar je weet dat er ook weer wat zoetigheid aanstaande is. De rauwheid van het onherbergzame, meedogenloze Australië, heeft plaatsgemaakt voor een wijngaard waar alle stokken keurig achter elkaar staan in dezelfde Australische zon. Nu ineens niet meer rauw, maar lieflijk en vol hoop, geloof en liefde. Misschien is daar niets mis mee, maar het is niks voor mij. De voorgangers hebben me op het verkeerde been gezet. Resultaten in het verleden…