Verontrustend

De nieuwe roman van Ken Follett, Nooit, is in meerdere opzichten verontrustend. Ten eerste natuurlijk de boodschap. Hoe een samenspel van kleine gebeurtenissen kan leiden tot de ultieme daad. De vernietiging van de aarde, de mensheid. Uit zeer recente ervaring weet ik dat het boek geen vakantieliteratuur is. Als je de situatie in de wereld even wilt vergeten, neem dan een ander boek mee, want uitwaaiend op het strand herkende ik de witte condenssporen in de lucht meteen als het begin van het einde. Terwijl ik ze anders gewoon als vliegtuigen zou herkennen. Ten tweede de vermoeiende schrijfstijl van Follett. Van elk individueel persoon in het boek, en dat zijn er een paar, kom ik de aard, de kleur en de mate van functionaliteit van de kleding te weten; nieuw ontstane liefdesnestjes worden uitgebreid behandeld met een taal die onwillekeurig doet concluderen dat Follett in zijn leven wat dat betreft ernstig tekort is gekomen. Daarnaast vindt Follett het fijn om zijn onmetelijke kennis over veel onderwerpen uit te dragen. Dit alles resulteert in lange rare uitweidingen die de vaart uit het verhaal halen en vreselijk afleiden van waar het allemaal om is te doen. Follett had het gemakkelijk met 200 bladzijden minder kunnen doen; het had het boek een stuk leesbaarder gemaakt. Ten derde vond ik het aantal spel- tik- en andersoortige (vertaal)fouten in het boek niet best. Zo las ik ergens over een antwoord krijgen op zijn antwoorden en over afweersystemen die niet geacht werden honderd procent effectief te zijn. Op een gegeven moment begonnen de fouten op te vallen en herinnerde ik me dat dit boek me dertig euro heeft gekost. Daar had iets meer zorgvuldigheid tegenover kunnen staan. Dit was mijn eerste en laatste Ken Follett.