Op de proef gesteld

Omdat je in je leven hoort te weten wat je afwijst, lees ik als atheïst af en toe een boek over het christendom, fictie of non-fictie. Vaak doe ik dat met plezier, want het opdoen van kennis, voor welk doel dan ook, is inspirerend en goed. Roeptoeters zijn er al genoeg in de wereld, nietwaar? Ik weet dus aardig wat van het geloof en ik sta mijn mannetje als mensen mij op indringende manier van hun geloof willen overtuigen. Toch heeft Het Petrusmysterie van Jeroen Windmeijer mij behoorlijk op de proef gesteld. Windmeijer beschrijft een alternatieve geschiedenis die de huidige bijbel tot een fictieve roman verlaagt. Of verhoogt, het is maar hoe je het bekijkt. Er wordt een knekelkist opgegraven, met daarin botten en een klein kistje met een opzienbarende, wereldontwrichtende briefwisseling. Er zijn kopieën van die opzienbarende briefwisseling, die al bestonden voordat het kistje was opgegraven. We maken kennis met de weinig doortastende hoofdpersoon, Peter, die van zijn geloof valt vanwege het type auto dat de Paus vervoert, en zijn geloof terug vindt in een kledingkast. Als hij even niet meer weet wat hij moet doen, vraagt hij hulp via gebed. Een beetje sneu allemaal. Windmeijer geeft aan het einde van zijn boek een opsomming van de door hem geraadpleegde boeken voor het schrijven van Het Petrusmysterie. In mijn overtuiging ontbreekt daar een boek, namelijk de Da Vinci Code van Dan Brown. Het Petrusmysterie gaat namelijk over een docent en een mooie vrouw die beschuldigd worden van een misdrijf dat ze niet hebben gepleegd, en uit de handen van de politie proberen te blijven. Vrienden blijken geen vrienden te zijn. Ze krijgen te maken met machtige geheime genootschappen en een martelaar die het vuile werk opknapt. Het heeft allemaal wel heel veel weg van dat andere boek. En het andere boek had tenminste nog een spectaculair einde. Het Petrusmysterie is op een gegeven moment gewoon afgelopen.
In feite had Windmeijer een prachtig idee. Leiden, sleutelstad, Petrus, Paulus. Er zijn mooie geloofwaardige verhaalelementen waarmee een prachtig boek geschreven had kunnen worden. Maar Jeroen Windmeijer heeft dat, wat mij betreft, niet gedaan.