Zalf voor het gemoed

Bij vijf sterren mag er niets aan het boek mankeren. Alles moet goed zijn: de taal, de vertaling, het verhaal, de leeservaring. Alles. Fred Vargas komt een heel eind wat dat betreft. Toch, stiekem, zijn er wat kanttekeningen te plaatsen. Zoals het iets te overmatige gebruik van metaforen als mestkevers (voor de slechteriken), en gasbelletjes (voor gedachten). Je kunt je storen aan het feit dat Jean-Baptiste Adamsberg de uitkomsten van contemplatie als kennis behandelt en als waarheid beschouwt. Je kunt het raar vinden dat er tijdens het oplossen van een heleboel moorden tijd is voor het voeren van merels. Tot je de dwangmatige knevels van het kloppende verhaal verre van je werpt en het boek als een soort karikatuur gaat lezen. Juist omdat Vargas de platgetreden route verlaat en het geitenpaadje kiest, is Een dodelijk venijn, net als al haar andere boeken, geniaal. Ik ben een onvoorwaardelijke fan van deze schrijfster. Geen gezeik dus, gewoon vijf sterren.