Poppenkast

Het Vaticaan is een klein stukje grond, dat zijn macht wereldwijd, en over miljarden mensen laat gelden. Het meeste wat er gebeurt wordt door de dikke muren die de stadsstaat omringt, of met de mantel der liefde verborgen gehouden. De besluitvorming wordt aan het oog onttrokken door eeuwenoude constituties. En het is precies dát wat mij zo vreselijk intrigeert aan de katholieke kerk. Al jaren. Hoe kan een dergelijk bolwerk van mist en duisternis, en tegelijkertijd een poppenkast van mannen in jurken en met gekke hoedjes, die kruisjes kussen en vrouwen mijden, in de huidige tijd nog bestaan? Robert Harris licht een tip van de toga op. In ieder geval wekt hij de indruk dat hij intensief vooronderzoek heeft gedaan naar feiten, alleen kan ik die feiten niet controleren. Misschien heeft hij gewoon op een prachtige manier zijn eigen creativiteit het werk laten doen. In ieder geval slaagt hij erin mij een realistisch beeld te schetsen van een conclaaf. De verkiezing van een nieuwe Heilige Vader. Een nieuwe Paus. Een katholieke mijlpaal die zich angstvallig achter de muren, en de gesloten deur van de Sixtijnse Kapel afspeelt. De kardinalen ruziën wat af, de deken van het college van kardinalen, Jacopo Lomeli, probeert het zaakje wat in toom te houden. Het volk ziet het eindresultaat, en Robert Harris schetst de voorgeschiedenis, de besluitvorming. En dat kijkje achter de schermen maakt dit boek lekker om te lezen. Zo had ik er bijvoorbeeld nooit bij stilgestaan dat de kardinalen denken, vinden, geloven, dat alles wat ze doen door God gestuurd moet zijn. Of is. Ze bidden dat het een aard heeft, om erachter te komen wie de sleutels van de Sint Pieter krijgt. Niet hún beslissing, maar die van de Heilige Geest. Ze kunnen het dus nooit fout doen. Dacht ik, atheïst die ik ben. Robert Harris bewijst dat ze dat wél kunnen. Ik ga nog een boek van hem kopen.