Plagiaat

Wat mij verbaast is dat er, op een enkele recensie na, geen woord wordt gerept over de gelijkenis van dit boek met dat van Katherine Neville, De Acht (1988). Het verhaal heeft mevrouw Mosse keihard gejat en in een andere tijd geplaatst. Een paar andere namen en klaar is Kees. Daar waar De Acht is gesitueerd in de tijd van de Franse revolutie en er een schaakspel compleet moet worden gemaakt, gaat het in Het verloren labyrint over de tijd van de kruistochten en moeten drie boekdelen bij elkaar worden gezocht. Voor de rest is het verhaal identiek. Zodra je door krijgt dat je dit boek al eens in een andere vorm hebt gelezen, komt de deceptie. Daarbij komt dat ik mij bij de gedetailleerde beschrijvingen van de gruwelijkheden die tijdens beide historische gebeurtenissen plaatsvonden wat onprettig ga voelen. Tenslotte kan ik mij niet vinden in de recensies waarin de schrijfvaardigheid van Kate Mosse geprezen wordt. Nee, voor mij hoeft dit niet.