Potentie dat niet helemaal waargemaakt wordt

Als het leed zo groot is dat het twintig jaar duurt voor je erover kan schrijven, dan heb je in elk geval mijn interesse wel te pakken. Zeker als het over de moord van iemands kind gaat. Het verhaal van Aleksandr Skorobogatov is natuurlijk bijzonder. Hij schreeuwt zijn verdriet begrijpelijkerwijs uit in dit werk en weet dit ook heel mooi te verwoorden. Maar Skorobogatov roept ook de nodige vragen. Allereerst, is dit waargebeurd? De schrijver vertelt wel wat over de situatie. Over de scheiding met zijn vrouw en zijn vertrek uit Rusland, maar hij geeft niet veel prijs. Dat maakt het toch wel wat vreemd en eigenlijk ook onbevredigend. Blijkbaar moet Aleksandr zaken prive houden, maar moet er wel iets verteld worden om je de juiste richting in te duwen. Ik moet bekennen dat ik op internet ben gaan zoeken of dit boek autobiografisch is en zonder uitsluitsel ben ik de auteur maar het voordeel van de twijfel gaan geven. Waar we wel volledig op de hoogte gehouden worden, is het complete rouwproces. Van het begin waarin de hoofdpersoon het nieuws verneemt van de dood van zijn zoon tot en met de veroordeling van de moordenaars. Alles wordt verteld met heel veel herhaling. Zo erg dat ik mezelf er op betrap dat ik een beetje klaar ben met hoe mooi de jongen was en wat voor slechte vader de hoofdpersoon is. Juist op het moment dat ik begin af te haken, wordt duidelijk dat de schrijver niet alleen over zijn persoonlijke leed vertelt, maar ook over het verval van de status van Rusland in het westen. Skorobogatov doet dit al langer en weet dat effectief op papier te zetten. Drie sterren klinkt wat streng en als een krappe voldoende, maar ik zou Achter de Donkere Wouden eerder een keurige zeven geven.