Quicksilver

In mijn studententijd, twintig jaar geleden inmiddels, verslond ik verschillende fantasyreeksen en heb ik van iedere grootheid wel iets gelezen. De laatste jaren heb ik me maar weinig met het genre bezig gehouden door verschillende redenen. Aanvankelijk trok Quicksilver me niet erg vanwege het label ‘romance’. Dan denk ik met enige afschuw terug aan de verfilmingen van Twilight en de invloed die het had.

Callie Hart ontstijgt direct het bakvissengehalte door meteen al met gruwelijke gebeurtenissen op de proppen te komen. De wereld van hoofdpersonage Saeris is smerig, armoedig en hard. Je belandt meteen in de actie. Zonder dat het onoverzichtelijk wordt overigens. Over het verhaal is nagedacht en dat geldt ook voor de belangrijkste personages. Quicksilver is qua omvang een indrukwekkend boek dat je een paar weken zoet houdt. Taai om doorheen te komen, maar zelf vind ik dit juist zo prettig in dit genre.

Hart heeft dus wel wat te vertellen, maar daar komt de ‘romantiek’ helaas ook om de hoek kijken. De jongvolwassenen zijn hier overduidelijk de doelgroep en voor hen zal deze kritiek vast minder gelden. Dit boek draait voor een te groot deel om de relatie tussen Saeris en Kingfisher. Zeker het middenstuk heeft daar onder te lijden. Lange tijd heb ik me afgevraagd waar dit boek nou precies heen wil. In de laatste honderd pagina’s komt alles in een stroomversnelling en eindigt het in een ietwat teleurstellend einde. De auteur had ook wel iets meer aandacht mogen schenken aan de wereld van Kingfisher. Toch ben ik wel benieuwd naar wat de vervolgdelen gaan brengen.