Tja, het kan niet altijd goed zijn.

Waar ik eerder dit jaar echt heb genoten van verschillende boeken van Paul Biegel, komt dit toch wel als een verrassing. Echt verbaasd ben ik niet. In het Groot Biegel Sprookjesboek kon ik er ook niet omheen dat de grootmeester er soms flink naast sloeg. Dat mag. Niet ieder verhaaltje hoeft aan te slaan. Dat het bij het met zilveren griffel bekroonde Twaalf Rovers zou gebeuren, had ik dan weer niet verwacht.

Toch begint het al met de de aankleding van het boek zelf. Een dun, klein geval. Nergens een kleurtje te bekennen. Geen nood, het gaat om de inhoud toch? Na een veelbelovend eerste hoofdstuk, loopt het verhaal echter helemaal vast. De ene na de andere rover gaat op zoek naar de schat van de koning. Hoewel iedere rover zijn kwaliteiten heeft, slaagt Biegel er niet in om hier allerlei leuke mini-avontuurtjes van te maken. De welbekende humor is ondermaats en de uitwerking is ronduit saai. Zo erg dat ik de laatste twee rovertochten overgeslagen heb, om vervolgens met de hoofdman en de ontknoping flink teleurgesteld te worden. Je herkent de hand van Paul Biegel, maar zijn kwaliteiten zijn in geen velden of wegen te bekennen. Dit boekje gaat weer mooi terug naar de minibieb waar ik 'm gevonden heb.