Terechte gouden griffel

Hoe goed Oever en De Zomer die Alles Was ook zijn, Wonderverteller steekt er toch vrij duidelijk bovenuit. Het toeval wil dat ik deze week nog volop aan het lezen was in De Wonderverteller. Ik hoopte het boek uit te hebben voordat de winnaar van de gouden griffel bekend gemaakt zou worden. Ik had in mijn hoofd dat het pas morgen (27 september) wereldkundig zou zijn. Snel nog even doorlezen na woensdag.

En zo bracht ik mezelf in een lastig parket, want voor de Wonderverteller wil je gewoon lekker de tijd nemen. Net zoals Marco Polo geen haast heeft, zo hoeft er van mij geen einde te komen aan de reizen van de messer. Het enige kritiekpuntje komt hier ook naar voren. Lida Dijkstra heeft vooral aandacht voor de mooie momenten. Ik, als medereiziger, had graag iets meer gelezen over de ontberingen. Weken en maanden in de woestijn worden tot een spaarzame pagina gereduceerd.

Verder wil ik niets dan complimenten maken, want Lida Dijkstra heeft op zeer beeldende wijze een fantastisch avontuur geschreven op basis van de overleveringen van Marco Polo en diens schrijver Rustichello. Als lezer ben je nauw betrokken bij het schrijfproces dat ruim zeven eeuwen geleden plaatsvond in een gevangenis in Genua. Door de ogen van het meisje Topina leer je beide kennen. Door de wijze waarop dit boek geschreven is, kom je niet alleen in het hof van Kublai Khan (Koebilai Chan), maar leer je ook hoe geschiedenis geschreven wordt. "Geen poep of pis in mijn boek!". Je krijgt eigenlijk twee verhalen voor de prijs van een. Focus je vooral op de reizen van Marco Polo, dan krijg je een avontuur dat prachtig geschreven is en heel beeldend is. Door dit soort boeken ontstaat bij kinderen fascinatie voor geschiedenis. Dijkstra heeft oog voor culturen, dieren en de wereld van de dertiende eeuw. En dit alles met talloze prachtige illustraties van Djenné Fila!