Grappig en vertederend

Na twee succesvolle dagboeken over het leven van de bejaarde auteur, komt Groen nu met iets anders: een roman. Als Arthur op zijn 50ste ontslagen wordt, beseft hij dat zijn leven en huwelijk al jaren in een sleur zitten en dat zijn dromen niet zijn uitgekomen. Hij besluit het roer volledig om te gooien door zijn eigen dood in scene te zetten en een nieuw leven in Italië te beginnen.

Hoewel de opzet van dit boek anders is dan de dagboeken van Hendrik Groen is de schrijfstijl identiek. Actualiteiten komen aan bod en de korte hoofdstukken hebben soms wat weg van columns. Ook nu weer is de dood en belangrijk onderwerp en wisselen humor, serieuze onderwerpen en ontroerende momenten elkaar af. Het is dan ook lastig om niet de 85-jarige bejaarde Hendrik Groen (zoals getekend om de cover) voor je te zien als je leest over Arthur Ophof.

Sommige hoofdstukken worden verteld vanuit het perspectief van Arthur’s vrouw Afra en op deze manier leert de lezer het verhaal van twee kanten kennen. Zo voorkomt de auteur dat Afra wordt neergezet als de enige boeman binnen het huwelijk en Arthur te cynisch. De verschillen tussen de burgerlijke Afra en de naar avontuur hunkerende Arthur worden door deze perspectiefwisseling heel helder neergezet en het wordt duidelijk waar het mis is gegaan in hun huwelijk. Zij probeert Arthur te veel te sturen naar haar wensen, maar hiermee duwt ze hem juist weg. Tegelijk zorgt de perspectiefwisseling voor de nodige humor als blijkt dat Afra wel degelijk Arthur’s smoesjes doorziet.

Het verhaal is origineel, maar toch wat ver gezocht. Wie doet nu zo veel moeite om (illegaal) zijn eigen dood in scene te zetten, alleen maar om zijn eigen begrafenis te kunnen meemaken. Maar eerlijk is eerlijk, een verhaal waarin Arthur slechts gaat scheiden en emigreren zou niet zoveel humor hebben opgeleverd. Door op de juiste momenten de nodige dosis ontroering toe te voegen, heeft Groen een zeer geslaagde roman neergezet. Kortom, de auteur heeft er goed aan gedaan om het eens over een andere boeg te gooien, hoewel we hopelijk ooit nog eens kunnen lezen hoe het Hendrik en zijn vrienden van de ‘oud-maar-niet-dood-club’ vergaat in het bejaardentehuis in Amsterdam Noord.