Humor, maar te weinig spanning

Het team van afdeling Q bijt zich in dit verhaal vast in de verdwijning van een aantal personen in 1987. Het onderzoek brengt ze op het spoor van Nete Hermanson, en arts en politicus Curt Wad. Curt houdt er een extreme ideologie op na. Hij streeft naar een Denemarken met alleen sterke en rechtschapen Denen. En Nete past niet in dit ideaalbeeld.

Een interessante insteek die de nodige emoties oproept (niet alleen bij de lezer, maar ook bij hoofdpersonage Assad) en doet denken aan de waanideeën van enkele historische figuren, maar ook ideeën binnen de huidige maatschappij.

Adler-Olsen maakt handig gebruik van tijdsprongen om het verleden van Nete uitgebreid te beschrijven. Misschien wel iets té uitgebreid, wat het verhaal soms wat langdradig maakt. Hoewel deze geschiedenis essentieel is om haar daden te begrijpen, geeft de auteur hiermee eigenlijk al teveel weg. Al snel wordt duidelijk wat Nete heeft gedaan en waarom. En daarmee wordt de meeste spanning al meteen weggenomen. Als lezer zit je als het ware met het politieteam mee te kijken en te wachten tot het team ontdekt wat jij al weet. Het verhaal zou spannender zijn geweest als beetje bij beetje ontrafeld zou worden hoe en waarom de misdaad gepleegd is.

Naast het verhaal van Nete, komen er nog een aantal zaken in het verhaal voor. De belangrijkste is de oude zaak waar Carl gewond raakte en zijn collega Hardy verlamd. Deze zaak vormt de rode draad van de Q-serie en ook nu weer wordt de lezer verrast met vreemde onthullingen binnen deze zaak. In tegenstelling tot de zaak van Nete, is de lezer net zo onbekend met de gebeurtenissen als het politieteam. De spanning om er achter te komen wie er achter de misdaad zit en vooral waarom is bijna ondraaglijk. Helaas vormt deze zaak maar een heel klein deel van het geheel.
Daarnaast zijn er nog twee zaken waarin Carl betrokken raakt: Hoewel het realistisch is dat een politieteam zich bezighoudt met meerdere zaken tegelijk, leidt het af van de hoofdlijn en lijkt het verder ook geen enkel doel te dienen.

Maar ook nu weer maken de karakters en de schrijfstijl veel goed. De scherpe vergelijkingen en soms wat sarcastische uitspraken van Carl en Assad zorgen voor de nodige humor. Het is lastig om het team van afdeling Q niet in je hart te sluiten.