Vluchten naar een betere toekomst

Schrijfster Isabel Allende heeft weer een nieuw boek geschreven dit maal met de titel bloemenbad van zee. Het boek dat in februari (2020) is verschenen gaat over aan het einde van Spaanse Burgeroorlog.
Het boek begint bij een van onze hoofdpersonages van het boek, Victor Dalmau. Hij heeft zich vrijwillig aangemeld als arts bij verpleegkundige die de slachtoffers van de Spaanse Burgeroorlog verzorgen. Wij komen als lezer vrijsnel te weten dat hij nog niet afgestudeerd is als arts maar zich hierdoor niet onzeker voelt tussen zijn medecollega’s. In eerste gedeelte wordt ook wat meer verteld over zijn ouders en de vrouw die bij zijn ouders inwoont, Roser Bruguerra. Deze vriendin van de familie voelt zich aangetrokken tot de broer van Victor. Na een aantal gebeurtenissen die er tot leiden dat Victor en Roser besluiten hun geliefde Spanje achter te laten en te vertrekken met het schip de Winnipeg naar Chilli. Victor en Roser bouwen hier hun leven weer op en voelen zich na een aantal jaren volledig opgenomen door de Chilenen.
Maar dan is het jaar 1973 het jaar waar er in Chili een staatsgreep wordt uitgeroepen. Victor en Roser moeten zich opnieuw staande weten te houden in land die wordt verscheurd door conflicten. Victor en Roser stellen zichzelf de vraag gaan: ‘’ zullen ze vluchten of blijven zij in Chili?’’

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog niet eerder en boek heb gelezen van schrijfster Isabel Allende. Na enige onderzoek over haar als persoon ben ik tot de ontdekking gekomen dat haar oom Salvador Allende is. De president waar tegen de staatsgreep in 1973 begonnen is door de militairen. Isabel heeft haar jeugd in verschillende landen door gebracht dit kwam mede door het werk van haar vader (die diplomaat was) Maar ook de scheiding van haar ouders en de keuze om Amerikaanse en later in haar jeugd Engelse privéscholen te volgen zorgen ervoor dat ze snel op eigen benen stond. De staatsgreep om haar oom Salvador Allende af te zetten zorgde ervoor dat zij moest vluchten naar Venezuela. Na een bekijken van de boeken die zij heeft geschreven kan het geconcludeerd worden dat Isabel Allende voornamelijk boeken schrijft die gebaseerd zijn op haar eigen leven. Zo is het boek Paula (1995) een biografische roman die zij schreef voor haar dochter die hersenschade had opgelopen door een fout in de medicatie.

Isabel Allende heeft in mijn ogen een boek geschreven die begint bij het verhaal waar veel schrijver juist stoppen. Het verhaal verteld het verhaal van mensen die op zoek gaan naar een beter leven. De hoofdpersonages zien in dat de kans dat zij de periode van het regime van Franco overleven klein is. Franco had een schrikbewind gecreëerd waardoor het voor elke persoon in Spanje wel een reden kon worden gevonden waarom deze personen moesten worden geliquideerd/vermoord. Isabel Allende heeft met dit boek een verhaal verteld van kant van de vluchteling. De keuzes die deze personen moeten maken zijn te lezen in te boek. Dit wel lastig om te lezen, omdat het vluchtelingenprobleem nog steeds een groot probleem is in de wereld (o.a denk hierbij aan de oorlog met Syrië). Door dit boek ben ik niet alleen meer te weten gekomen over de vluchtelinguitstroom van Spanje maar ook welke oplossing door deze regeringen werden gekozen voor deze vluchtelingenstroom. Hierin zie je ook enige vergelijkenis met mening van enkele politici uit onze land om op deze manier onze huidige vluchtelingenproblematiek op te kunnen lossen.
Bij het lezen van dit boek kan je merken dat Isabel Allende veel van deze gebeurtenissen ook zelf heeft ervaren. Hier kan gedacht worden aan het opgejaagde gevoel van Victor om weg te vluchten uit Spanje. Isabel heeft dit soortgelijk ervaring ook gehad toen zij moest vluchten uit Chili vanwege de staatsgreep die zich rondom haar oom Salvador afspeelde. Isabel Allende heeft naar mijn mening de emotie die erbij komt als Victor gaat vluchten uit Spanje goed beschreven en het voelt ook echt.

Het enige minpunt van dit boek vind ik het voorspelbaarheid van de verhaallijn van onze hoofdpersonages. Vooral de laatste 100 pagina’s had ik het idee dat Isabel Allende graag een gelukkig einde willen creëren voor de onze hoofdpersonages. Het speelt ook mee dat er de laatste 100 pagina’s er minder ondersteuning was van de historische feiten. In dit gedeelte speelde Isabel Allende meer in op de emoties van de lezer en wordt het verhaal minder gebaseerd op historische feiten.

Tot slotte kan ik zeggen dat Isabel Allende een boek heeft geschreven die de lezer meer informatie geeft over de geschiedenis van het land Spanje en Chili. Het onderwerp dat Isabel Allende bespreekt heeft onbewust veel gelijkenissen met de huidige vluchtelingproblematiek. Wellicht dat Isabel Allende nog steeds erin gelooft dat het huidige vluchtelingenproblematiek ooit zou verdwijnen. Zodat er een wereld ontstaat waarbij mens vredig naast elkaar leven. En daarom heeft Isabel Allende denk ik gekozen voor dit einde van het verhaal. En is dit een hoop ik ook graag met Isabel Allende deel.