Wat zou jij doen?

Maggie vertrekt noodgedwongen uit Ierland om samen met 13 anderen een nieuwe toekomst op te bouwen in het verre Amerika. Ze reist per schip met het gloednieuwe schip de Titanic. Een schip die voor deze tijd van alle gemakken is voorzien. Maar dan slaat het noodlot toe.

Gaynor heeft een prettige schrijfstijl die ervoor zorgt dat je zo in het verhaal wordt gezogen. Het is een tweeluik die afwisselt tussen heden en het verleden. Tijdens het verleden laat Gaynor zien dat ze perfect in staat is om het natuurijke landschap van Ierland aan de lezer voor te schotelen.
Tijdens dit verhaallijn wordt er ook de scheepsramp van de Titanic onder de aandacht gebracht. Natuurlijk zal Gaynor hiervoor wel merenmalen de wereldberoemde film van de Titanic met auteurs DiCaprio en Winslet gekeken als research voor haar verhaal. Want op veel vlakken doet het verhaal me tijdens het lezen wel aandenken. Haar beeldend vermogen is ook hier haar kracht en laat je als lezer meteen een beeld vormen hoe de reis op de Titanic zou kunnen zijn geweest.
Toch miste ik wat diepgang met name de emoties van personages vond ik wat oppervlakkig. De personages hebben een scheepsramp meegemaakt hierdoor verwacht ik wat meer heftige emoties. Maar dit ging Gaynor juist uit de weg door ervoor te kiezen om het hoofdstuk te eindigen. En de starten met een nieuw hoofdstuk.

Het verhaal brengt op zich niet bijzonder nieuwe feiten naar voren over de Titanic. Maar is wel losjes gebaseerd op veertiental mensen die écht uit Ierland zijn vertrokken voor een beter leven. Om niet al teveel spoilers te verklappen laat ik even tussenbeide hoeveel mensen deze scheepsramp hebben overleefd.
Het verhaal bevat ook een "historische noot" die ook maar laat zien dat Gaynor toch veel symboliek heeft toegepast. Het is dan ook zeker aan te raden om deze noot te lezen!

Het is een prima verhaal om te lezen. Romance in overvloede maar toch een bijzonder verhaal die deels is gebaseerd op de werkelijkheid.